Είναι -ίσως- η μοναδική φορά που χρησιμοποιώ αυτό το βήμα (TiG), σαν τεχνικός και όχι σαν Intern Editor. Μπορεί να θεωρηθεί και «καταγγελία», αν και δεν έχω καθόλου διάθεση να ασχοληθώ με… άσχετους «επιστήμονες», ούτε να κατονομάσω καταστήματα. Καθίστε λοιπόν αναπαυτικά, γιατί η ιστορία χωρίζεται σε δυο σκέλη…
ACT No.1 – Ας είναι καλά η αποθήκη…
Κάποια στιγμή πέρυσι, μένουμε από οθόνη στον υπολογιστή. Η βλάβη βρέθηκε κατά λάθος και ήταν «αστεία»: εξωτερικό τροφοδοτικό. Με λίγο Googlάρισμα, βρίσκουμε καινούριο, αυθεντικό εξάρτημα στα 20 ευρώ. Ταυτόχρονα μαθαίνουμε πως υπάρχει εξουσιοδοτημένο service στην πόλη μας, οπότε απευθυνόμαστε εκεί για το ανταλλακτικό. Καταλήγουμε σε παραγγελία, η οποία έρχεται αρκετά σύντομα. Όλα καλά ως εδώ, η οθόνη δουλεύει «ρολόι».
Μετά από τρεις μέρες, χαλάει το «καινούριο» τροφοδοτικό. Επιστροφή στο service που επιμένει πως «δεν έχουν εγγύηση αυτά τα πράγματα», την ώρα που η ίδια η εταιρία δίνει εγγύηση! Ωστόσο, η εγγύηση σε κάτι που έχει χρησιμοποιηθεί ξανά, είναι «μέχρι να βγει ο πελάτης από το κατάστημα» (όχι πάντα φυσικά). O τύπος είχε ένα τροφοδοτικό στην αποθήκη κι έψαχνε πελάτη να το «σπρώξει», χωρίς να ξέρει τη λειτουργικότητα του. Αποτέλεσμα ήταν να γίνει αντικατάσταση με ολοκαίνουριο (checked, έκανε κοντά 20 μέρες να έρθει), εννοείται χωρίς επιβάρυνση.
ACT No.2 – Κάπως πρέπει να γεμίσει η αποθήκη…
Παράλληλα με το «φιάσκο» του τροφοδοτικού, στο εργαστήριο του τεχνικού βρίσκεται και η τηλεόραση του σπιτιού για επισκευή. Πάλι μέσω Google, μαθαίνουμε πως στις τηλεοράσεις αυτές «νέκρωνε» η πλακέτα που μεταδίδει εικόνα και δεν άξιζε η επισκευή τους. Ο «Κύρος Γρανάζης» πάλι, θεωρεί πως έχει πάθει ζημιά η motherboard της, η οποία είναι επίσης πανάκριβη και αχρηστεύει την τηλεόραση. Δεκτό, αν και φάνηκε αργότερα η ασχετοσύνη του στο «λύσιμο» και τον έλεγχο της τηλεόρασης.
Ο πελάτης συνήθως, λέει σε αυτό το σημείο «κράτα τη για ανταλλακτικά, όλο και κάτι θα χρειαστείς». Από τη μεριά μου σαν τεχνικός, έτυχε να «κομματιάσω» σπασμένους κινητήρες αυτοκινήτων για να κρατήσω χρήσιμα εξαρτήματα, με συγκατάθεση του πελάτη. Είναι «κανόνας» σε τέτοια επαγγέλματα η παρακαταθήκη ανταλλακτικών, για ώρα ανάγκης. Δεκτό και αυτό.
Δεν ξέρω αν ο τεχνικός το είχε στο μυαλό του όλο αυτό, όμως στη δική μας περίπτωση η (χαλασμένη) τηλεόραση επέστρεψε στο σπίτι, με τη λογική να τη δει και δεύτερος τεχνικός. Κάτι που δεν έγινε, γιατί βρέθηκε καινούρια τηλεόραση και η παλιά θα πήγαινε για ανακύκλωση.
Πριν την πετάξουμε όμως, αποφασίζουμε να την ανοίξουμε μόνοι μας. «Χαλασμένη είναι, σιγά μη φτιάχνεται, δώσε disassembly να περάσει η ώρα».
Το Google είχε δίκιο, είχε χαλάσει η πλακέτα μετάδοσης εικόνας. Tο πρόβλημα εντοπιζόταν οπτικά στους 4 πυκνωτές που βλέπετε παραπάνω. Τα σύνεργα συγκόλλησης υπήρχαν, εξαρτήματα θα βρίσκαμε σίγουρα στην πόλη, όρεξη και γνώσεις για πειράματα υπήρχε, καταλαβαίνετε που πηγαίνει η υπόθεση… Αποτέλεσμα: ξεκινήσαμε με τη λογική «αλλάζουμε τους πυκνωτές κι ο,τι γίνει» και αποκτήσαμε δεύτερη τηλεόραση, με κόστος υλικών μόλις 0,80 ευρώ!
Επίλογος
Η καταγγελία σε κάποιον φορέα (ΙΝ.ΚΑ, τοπική αντιπροσωπία κ.α), νομίζω δεν αξίζει τον κόπο. Η δυσφήμηση πάλι, είναι κάτι που μισώ σαν τεχνικός γιατί ο κόσμος παρεξηγεί/ερμηνεύει διαφορετικά καταστάσεις. Αν λοιπόν μου έμεινε κάτι από όλη αυτή την περιπέτεια, είναι πως στην Ελλάδα του 2016 και με την κρίση στα «high» της, ακόμα δεν έχουμε ωριμάσει επαγγελματικά…
(Υ.Γ: Για την ιστορία, μιλάμε για οθόνες της LG. Σκόπιμα δεν την αναφέρω στο κείμενο μου, μιας και δεν μου φταίει σε τίποτα. Όσο η τηλεόραση επισκευαζόταν σε επίσημο LG Service point, δεν υπήρχαν τέτοια παρατράγουδα.)
