John Wick Chapter 2 λοιπόν. Το περίμενα με ανυπομονησία για δυο λόγους: ο πρώτος είναι πως η πρώτη ταινία ήρθε από το πουθενά το 2014 και κατάφερε να εντυπωσιάσει κοινό και κριτικούς με την χορογραφημένη δράση της, τη μηδενιστική προσέγγιση της και το φρέσκο setting της και ο δεύτερος λόγος είναι ο Keanu Reeves ο οποίος είναι ο John Wick.
Ο Reeves ανήκει σε εκείνη την κατηγορία ηθοποιών που συμπαθώ με πάθος αλλά δεν έχουν ιδιαίτερη ερμηνευτική ικανότητα. Στην ίδια κατηγορία κατατάσσω φυσικά τον Nicolas Cage και τον Viggo Mortensen. Ο αγαπημένος μου όμως είναι by far ο κ. Reeves.
Μετά το έπος του πρώτου Matrix και την πανωλεθρία των δυο συνεχειών, ο Keanu Reeves χρειάζονταν μια δυνατή επιστροφή και το John Wick ήταν η καλύτερη.
Φυσικά η θερμή αποδοχή από κοινό και κριτικούς ανάγκασε το στούντιο σχεδόν αμέσως μετά την κυκλοφορία του πρώτου John Wick, να ανακοινώσει και το sequel. Ένα sequel που είναι επιτέλους εδώ. Είναι όμως αυτό που περιμέναμε;
Η ταινία ξεκινάει φασαριόζικα καθώς ο John Wick καταδιώκει μια μηχανή, αφού σκοτώνει τον οδηγό σε μια εξαιρετικά εκτελεσμένο σκηνή δράσης, ανακαλύπτει πως είναι άνδρας του Abram Tarasov (Peter Stormare) αδερφός του Viggo Tarasov (Michael Nyqvist) και πατέρας του Iosef Tarasov (Alfie Allen) που του έκλεψε το αυτοκίνητο και σκότωσε τον σκύλο του στην πρώτη ταινία.
Από εκεί ξεκινάει την αναζήτησή για το αυτοκίνητο του μόνο για να σκοτώσει στην πορεία περίπου 30 ανθρώπους, να βρει το αυτοκίνητο του, να το καταστρέψει και να κάνει ειρήνη με τον Abram Tarasov, ουσιαστικά κλείνοντας ότι ανοιχτούς λογαριασμούς είχε από πρώτο John Wick και με την ελπίδα ότι επιτέλους μπορεί να αποσυρθεί.
Και ενώ έχει θάψει ξανά τα όπλα του, δέχεται μια απρόσμενη επίσκεψη από τον Santino D’Antonio (Riccardo Scamarcio) ο οποίος έχει ένα συμβόλαιο από τον John Wick υπογεγραμμένο με αίμα (marker) κάτι που σημαίνει πως ο John Wick δεν μπορεί να αρνηθεί σύμφωνα με τους κώδικες τιμής της κοινότητας εκτελεστών στη οποία ανήκει (έχουμε και μυθολογία, αμέ). Βέβαια αρνείται, κάτι που αναγκάζει τον Santino D’Antonio να καταστρέψει το σπίτι του John Wick για να τον αναγκάσει τελικά να δεχτεί το συμβόλαιο.
Εκείνος δέχεται τελικά το συμβόλαιο του Santino D’Antonio για να σκοτώσει την αδερφή του Gianna D’Antonio (Claudia Gerini) , η οποία κατέχει μια θέση (ας πούμε) στο υψηλότερο συμβούλιο των μαφιών και την οποία θέση ο Santino D’Antonio θέλει για τον εαυτό του.
Μόνο που δεν πάνε όλα όπως πρέπει. Το συμβόλαιο εκτελείται, η Gianna D’Antonio πεθαίνει και μαζί πάνω από 50 αναλώσιμους μπράβους στην πορεία αλλά ο Santino D’Antonio προδίδει τον John Wick βάζοντας συμβόλαιο εκτέλεσης για τον John Wick για 7 εκατ. κάτι που ενεργοποιεί κάθε εκτελεστή σε όλο τον κόσμο.
Αυτό είναι και το απολαυστικότερο μέρος της ταινίας: από την μάχη με τον Common (bodyguard της Gianna D’Antonio) να καταλήγει σε ένα ποτό στο Continental και την ενεργοποίηση όλων των εκτελεστών με σκοπό να σκοτώσουν τον John Wick για το συμβόλαιο οδηγώντας σε μια κορύφωση στην μάχη του μουσείου της Νέας Υόρκης, στο δωμάτιο με τους καθρέφτες.
Εξαιρετικό bonus, το reunion με τον Laurence Fishburne, από τις εποχές του Μάτριξ.
Το John Wick Chapter 2 χτίζει σε ότι έκανε την πρώτη ταινία καλή και το εξελίσσει. Το Continental πια είναι ένα παγκόσμιο δίκτυο που φιλοξενεί εκτελεστές. Υπάρχουν κώδικες τιμής και κανόνες και φυσικά ένα ολόκληρο δίκτυο που εξοπλίζει τους John Wick του κόσμου τούτου.
Η ταινία είναι σαν να βλέπεις κάποιον να παίζει ένα χορογραφημένο FPS. Τα πτώματα που θα μετρήσετε είναι πολλά περισσότερα από την πρώτη ταινία ενώ όλες οι σκηνές μάχης μοιάζουν με πολεμικό μπαλέτο.
Κάτι που μου έλειψε είναι η συναισθηματική εμπλοκή. Στην πρώτη ταινία σκοτώνει έναν σκύλο κάτι που εκτός από τον John Wick εξαγριώνει και το κοινό που διψάει να τον δει να εκδικείται. Στην δεύτερη ταινία το διακύβευμα είναι αποστράτευση του John Wick. Μπορούμε να ταυτιστούμε μέχρι ένα σημείο αλλά όχι πάντα.
Το John Wick Chapter 2 παίρνει τον εαυτό του πολύ σοβαρά και καταφέρνει να μην γελοιοποιηθεί. Χωρίς φθηνές ατάκες, χωρίς μέτρια αστεία, με ελάχιστο διάλογο αλλά με πολλή κλωτσοπατιναδα, πυροβολισμούς και βογγητά από το ξύλο.
Οι χαρακτήρες που αγαπήσαμε στην πρώτη ταινία επιστραφούν, ο Ian McShane ως Winston ιδιοκτήτης του Continental της νέας Υόρκης, ο Lance Reddick ως Charon ρεσεψιονίστ του Continental, ακόμα και ο Jimmy ο μπάτσος είναι πίσω.
Αν δεν βγάλατε ξεκάθαρο νόημα από τις παραπάνω παραγράφους τότε ας κάνω μια περίληψη: να πάτε να δείτε το John Wick Chapter 2.
Ανυπομονώ ήδη για το 3. Γιατί θα υπάρξει και 3.
8/10
