Inferno. Da Vinci Code. Ο ίδιος συγγραφέας (Dan Brown), η ίδια ατμόσφαιρα, παρόμοιο σενάριο και πλοκή. Ίδιου μεγέθους διαφήμιση επίσης. Η νέα μεταφορά, το Inferno, φτάνει ωστόσο την κατηγορία του Κώδικα ή αποτελεί ακόμα ένα sequel του σωρού για τις εισπράξεις; Πάμε να δούμε..
Ο γνωστός μας καθηγητής, Robert Langdon (Tom Hanks) βρίσκεται με αμνησία σε ένα ιταλικό νοσοκομείο & έπειτα κυνηγημένος απο θεούς και δαίμονες (κλασικά). Ευτυχώς γι’αυτόν, τον βοηθά η Sienna Brooks (Felicity Jones), γιατρός του νοσοκομείου και μετά απο τις απαραίτητες συνδέσεις ιστορικών αναδρομών & καταστροφολογίας, ανακαλύπτουν τα σχέδια ενός εκατομμυριούχου που θέλει να κάνει ξεκαθάρισμα στον κόσμο με την διάδοση ενός ιού, ελέω υπερπληθυσμού, εμπνευσμένος απο τον Δάντη (και την κόλασή του) και άλλα παρόμοια, εξού και η λέξη «Inferno». Ας μην γράφω περισσότερα διότι πρέπει και κάτι να δείτε και με κάτι να εκπλαγείτε.
Θα σταθώ σε σημεία για να γίνει αντιληπτό το συμπέρασμα: Πρώτον, το σενάριο δεν έχει σε καμία περίπτωση την αίγλη των προηγούμενων ταινιών (Da Vinci ή και του Angels & Demons). Ναι, η πλοκή έχει την απαραίτητη δράση με το γνωστό κυνηγητό (ίσως κουράζει κάπου πιά) αλλά ώς εκεί: Τα ιστορικά στοιχεία που παρουσιάζει είναι λίγα και ανακριβή και η σύνδεση όχι και τόσο εμπνευσμένη. Εν τέλει και το σενάριο είναι μη εμπνευσμένο αλλά η ατμόσφαιρα δεν παύει να είναι πολύ όμορφη: το γνωστό μυστήριο & η δράση που το ακολουθεί. Η ροή της πλοκής επίσης κυλά ομαλά.
Δεύτερον, οι σκηνές & οι ηθοποιοί. Εδώ δεν θα έχω κάποιο παράπονο και σίγουρα ούτε κι εσείς. Αναμενόμενα καλός ο Τομ, σωστό cast, ορθές ερμηνείες. Οι σκηνές -καθώς γυρίζουν σημεία της Ευρώπης, ναούς κτλ- είναι ίσως αυτές που αξίζουν περισσότερο στην ταινία: Φλωρεντία, Βενετία, Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη, σκηνές χάρμα οφθαλμών που δίνουν ύφος στην ατμόσφαιρα. Άξια λόγου και η μουσική επένδυση, δίκαιη απόγονος των προηγούμενων ταινιών του Tom Hanks.
Το συμπέρασμα, λοιπόν, πιστεύω το καταλάβατε. Όχι κακή για το είδος της, σε καμία περίπτωση το σενάριο δεν ακουμπά το επίπεδο Κώδικα Da Vinci ή το Angels & Demons. Απο κεί και πέρα, τα απαραίτητα για το είδος, η ατμόσφαιρα, οι εικόνες, η μουσική και η ροή δηλαδή είναι καθηλωτικά και σώζουν το αγκάθι του αδύναμου σεναρίου. Αν θέλετε να δείτε ένα νέο Da Vinci θα απογοητευτείτε. Αν θέλετε να δείτε ακόμα μία ταινία του είδους «επικό νάναι και ό,τι νάναι» τότε θα σας αρέσει.
