Tom Clancy’s Ghost Recon: Breakpoint Review

Το “Ghost Recon” έχει γίνει το τελευταίο μεγάλο franchise που έπεσε θύμα του “lootification” της βιομηχανίας παιχνιδιών. Το “Ghost Recon: Breakpoint” δείχνει ότι η ψυχή της σειράς έχει αποδημήσει και ενώ υπάρχουν προσθήκες, τελικά λείπει η κλασσική “Ghost Recon” αίσθηση.

Θα ξεπεράσω το σενάριο επειδή δεν έχει σημασία. Είστε ένας ελίτ στρατιώτης παγιδευμένος στο fictional αρχιπέλαγος της Auroa. Ένας παλιός φίλος το γυρνάει σε κακός και εσείς πρέπει να φέρετε τα άνω κάτω ώστε να τον σταματήσετε.

Οι φανταστικές στρατιωτικές ιστορίες μπορούν να λειτουργήσουν. Άλλα παιχνίδια στο franchise του “Tom Clancy” το έχουν αποδείξει άλλωστε. Το σενάριο έρχεται πάντα σε δεύτερο ρόλο, σε παιχνίδια που έχουν ως βάση το lootfest και αυτό αποδεικνύενται και με το Breakpoint. Η παρακολούθηση του αδίστακτου Walker γίνεται αρκετά τυποποιημένη από ένα σημείο και μετά και οι αποστολές είναι σαν το ίδιο πράγμα να συμβαίνει σε διαφορετικές περιοχές.

Το παιχνίδι εξακολουθεί να ενθαρρύνει την tactical, stealth προσέγγιση αλλά συνήθως δεν είναι απαραίτητο. Αυτό σημαίνει ότι τα εργαλεία σας είναι πιο σημαντικά από το επίπεδο δεξιοτήτων σας. Έτσι, όσο συνεχίζετε να αναβαθμίζετε τον εξοπλισμό σας, το να βρίσκετε τον βέλτιστο δρόμο μέσα από κάθε αποστολή είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να παίξετε, είτε αυτό σημαίνει πως παίζετε stealth, είτε όχι. Το να καταφέρετε να συγχρονίσετε και να συντονίσετε τις ενέργειες με τους συμπαίκτες σας μπορεί να απαιτηθεί σε αποστολές μεγαλύτερης δυσκολίας ή σε μεταλύτερα level δυσκολίας.

Οι αναμνήσεις μου για το “Ghost Recon” είναι μικρές ομάδες στρατιωτών μέσα από προσεκτικά διαμορφωμένα levels, να χρησιμοποιούν προσεκτικά τακτικές και δεξιότητες για να κερδίσουν. Στο “Breakpoint” οδηγούσα και πετούσα παντού, σκότωνα όλους τους κακούς, lootαρα δίχως αύριο, αναβάθμιζα όλα τα εργαλεία μου και προχωρούσα στο επόμενο checkpoint. Η χρήση του stealth θα μπορούσε να είναι καλύτερα υλοποιημένη. Μπορεί να είναι ο δικός μου τρόπος παιχνιδιού αλλά κατάφερνα να σκοτώσω τους πάντες και να φέυγω μέσα από εκρήξεις.

Γραφικά, το παιχνίδι μοιάζει πολύ μεγαλύτερο από ότι πραγματικά είναι. Μερικά πράγματα, όπως τα όπλα και τα εργαλεία, φαίνονται όμορφα, αλλά τα πρόσωπα και τα περιβάλλοντα των περισσότερων χαρακτήρων έχουν μια στατικότητα και δεν φαίνονται τόσο αληθοφανή. Υπάρχουν επίσης πολλά θέματα υφής. Δεν αποτυπώνονται σωστά όλες οι υφές, πχ ένας βρεγμένος δρόμος μπορεί να μην είναι βρεγμένος στην πραγματικότητα αλλά απλά να φαίνεται περίεργα η υφή.

Το Matchmaking έχει πολλά προβλήματα που οφείλονται στην έλλειψη βασικών επιλογών. Για παράδειγμα, μπορεί να κολλήσετε στο ίδιο game με είτε πάρα πολύ καλούς είτε πάρα πολύ κακούς παίκτες. Αυτό και στις δύο περιπτώσεις μπορεί να είναι κακό. Δεν υπάρχει επιλογή για ανεπιθύμητα μέλη της ομάδας. Είναι δύσκολο να βρείτε άλλους παίκτες που βρίσκονται στην παρόμοιο επίπεδο και στην ίδια περιοχή μέσω τυχαίου matchmaking. Αυτό δεν θα ήταν τεράστιο θέμα αν το παιχνίδι μόνο του ήταν βιώσιμο, αλλά το παιχνίδι θυμίζει συνεχώς ότι είναι βελτιστοποιημένο για co-op παιχνίδι. Το παίξιμο με φίλους είναι διασκεδαστικό, αλλά υπάρχουν πολλά τεχνικά θέματα για να απολαύσετε συνεχόμενα.

Εάν μπορείτε να βρείτε μια ομάδα φίλων για να παίξετε, θα περάσετε καλά. Αλλιώς σίγουρα θα δυσκολεύτείτε. Θα είμαι ειλικρινής: δεν κατάλαβα γιατί κυκλοφόρησε το παιχνίδι. Θέλω να πω, παρόμοιο είναι το Division 2 και είναι ΚΛΑΣΕΙΣ ανώτερο. Γίνεται ένα overlap σε gameplay εδώ χωρίς προφανή λόγο. Ίσως να πήγε καλά το Division και να νόμισαν ότι χωράει ένα ακόμα co-op lootfest shooter. Δεν είναι κακό παιχνίδι. Δεν είναι καλό παιχνίδι. Κρίμα γιατί φαίνεται πως έχει γίνει δουλειά. Ελπίζω να φτιάξει με patches όπως και το πρώτο Division.

Ευχαριστούμε την CD MEDIA για την προσφορά του κωδικού για το review. Διαβάστε περισσότερα σχετικά με τα policies μας.