Έχοντας σπάσει το κεφάλι μου να ξεχωρίσω τα reviews του “Stalker” του CBS και του “Stalker” του Tarkovsky προσπαθώ να καταλάβω γιατί ο τηλεορασόκοσμος είναι πάλι τόσο κακός απέναντι στον Williamson.
Η αλήθεια είναι ότι αντίστοιχες αντιδράσεις και κακές κριτικές κατακεραύνωσαν τον παραγωγό/σεναριογράφο και για το “The Following” το οποίο, όπως και τα περισσότερα έργα του, ΑΝΤIΘΕΤΑ με τα ratings μέχρι στιγμής την τελευταία δεκαετία, απολαμβάνουν της προτίμησης του κοινού. Ο κύριος αυτός, έτσι για το wiki της ημέρας, είναι το μυαλό μεταξύ άλλων πίσω από το “Scream” franchise, το “Dawson’s Creek” (το οποίο υπάρχει σαν τοποθεσία και είναι εκεί που μεγάλωσε ο ίδιος) και το “Vampire Diaries”. Εννοείται και πολλά γνωστά άλλα, αλλά ας μην το κάνουμε IMDB του ιδίου και ας μπούμε στο ψητό.
Η υπόθεση
Η Maggie Q υποδύεται την Beth Davies που εργάζεται στο LAPD σε ένα τμήμα το οποίο έχει αφοσιωθεί στις bussiness που έχει χεσμένες όχι τόσο προτεραιότητας από ότι φαίνεται το main department του αστυνομικού τμήματος, δηλαδή τις υποθέσεις που αφορούν stalking. Νέο αίμα στην ομάδα ο Jack Larsen (γεια σου Dylan Mc Dermott), με τον χαρακτήρα του οποίου συμβαίνει το εξής ωραίο και ασυνήθιστο φαινόμενο. Στις σειρές και στις ταινίες, κατά κόρον οι χαρακτήρες που έχουν ένα dark twisty παρελθόν ή παρόν, φανερώνονται αφού συστηθούν και σχηματίσεις μια αρχική εντύπωση για αυτούς. Εδώ η σειρά ξεκινάει με τον Jack Larsen να “παρακολουθεί” σε obsessive σημείο μια γυναίκα που αργότερα στο τέλος του πιλότου, μαθαίνουμε ότι σχετίζεται ΠΟΛΥ μαζί της. Το επεισόδιο ξεκινάει με μια πολύ gore, ultra violent αιματηρή επίθεση σε μια γυναίκα και αυτό λειτουργεί ως μοχλός για να μην αλλάξεις κανάλι ή πατήσεις το στοπ στο VLC. Πραγματικά το έχω όμως απορία. Η Torey De Vitto (η επιτιθέμενη γυναίκα και πρώην σύζυγος του Paul Wesley γιατί είμαι και κουτσομπόλα)μήπως λέω μήπως το έχει τάμα να παίζει τόσους τριτοδεύτερους ρόλους; Την θεωρώ λίγο “διάφανη” σαν ηθοποιό, τύπου “Κοίτα αυτή κάπου έχει ξαναπαίξει, να εδώ το έχω, κοίτα να δεις που δεν θυμάμαι, ας μπω στο IMDB” αλλά είναι πολύ πιο decent από άλλες που πρωταγωνιστούν σε σειρές και απλά θές να τους πετάξεις το mousepad στα μούτρα. (Βλέπε Kat Graham). Ξεκινούν λοιπόν Davies και Larsen να ερευνούν έναν stalker and the story goes on.
Οι πρωταγωνιστές
H Q είναι όσο σιδερένια μοιάζει και στο “Nikita” και τόσο παγερή που σε ανατριχιάζει. Δεν μπορώ να θυμηθώ μια σκηνή που να άλλαξε η έκφραση της σε όλο το 45λεπτο αλλά το άκαμπτο της έχει ένα point. Μας αφήνει ένα στοιχείο ότι και η ίδια έχει πέσει θύμα stalking και ίσως όλο αυτό δικαιολογεί και την ολίγον τι ξινίλα αντί σοβαρότητας που μας έβγαλε. Light as a feather , stiff as a board κάπως. Ο Dylan από την άλλη είναι τόσο όμορφος, όσο τον άφησες και στο “American Horror Story” και τόσο φαφλατάς σαν ηθοποιός που πιο πολύ στήνεται ανέκφραστος παρά υποδύεται. Η χημεία τους στον πιλότο είναι λίγο awkwardly εκρηκτική γιατί μεν η Q δεν του έκανε και πολύ heartwarming καλωσόρισμα, μεν αυτός παλεύει να κερδίσει και αποκομίσει την προσοχή και την αποδοχή της διακαώς σε γοητευτικό σημείο αλλά Βλαη. Είναι τόσο βίαιες οι σκηνές που αποσπάσαι λίγο από όλο αυτό.
To outcome
Στην αρχή μια φωνή μας προλογίζει αναφέροντας πως 6.000.000 γυναίκες πέφτουν θύματα stalking και επίθεσης τον χρόνο. Δηλαδή 1 στις 6 γυναίκες. Δεν ξέρω καταπόσο αυτό το νούμερο αντιστοιχεί σε πραγματικά στατιστικά στοιχεία ή αν απλώς είναι ένας αριθμός που επιφωτίστηκαν στα σεναριακά γραφεία τους ο stabmeister Williamson και το προσωπικό του. O πιλότος είναι ανατριχιαστικά σοκαριστικός στην μεταφορά των σκηνών των επιθέσεων και έχει προκαλέσει αντιδράσεις από άτομα που υποστηρίζουν ότι βγάζει έναν άκρατο μισογυνισμό, ενώ κάποιοι άλλοι τονίζουν πως απλά ο ίδιος έχει μια ψύχωση με τις στυλιζαρισμένες σκηνές που τα θύματα είναι γυναίκες. Πως είχε παρόμοια ψύχωση ας πούμε ο Χιτσκοκ με την θυματοποιήση των ξανθών γυναικών. ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΑΡΟΜΟΙΑΖΩ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΤΟΥΣ ΣΥΓΚΡΙΝΩ ΜΗ ΒΑΡΑΤΕ. Πάντως ενω η μεγάλη μερίδα του ιντερνετικού τύπου το έθαψε και του πέταξε κοντείνερ λάσπης, η πλειοψηφεία των τηλεθεατών το αγκάλιασε με στοργικότητα και υποσχέσεις αφοσίωσης. Δεν ξέρω τι ρόλο έπαιξε βέβαια το κλείσιμο του επεισοδίου με τον McDermott να κοιτάει μια φώτο με βλέμμα κουταβιού που έχει φάει ξυλιά με εφημερίδα και από κάτω να παίζει το “Creep” των Radiohead covered από την Michelle Branch.
ΥΓ. Η Michelle Branch είναι λίγο ζώον.
