Spiderman Homecoming – Review: Μια… διαφορετική προσέγγιση!

[Το review αυτό θα είναι κάπως διαφορετικό, με το πρώτο μέρος να είναι spoiler free (συνοπτικό, κανένα spoiler ή στοιχείο της υπόθεσης) και το δεύτερο spoiler light (πιο εκτενές, πολύ λίγα σημεία της υπόθεσης).]

Η νέα ταινία της Marvel (σε συνεργασία με την Sony), είναι μια επιτυχία σε πολλά επίπεδα. Οικονομικά η ταινία έχει σπάσει τα ταμεία, συγκεντρώνοντας πάνω από 256,5 εκατ. δολάρια την πρώτη μόλις εβδομάδα προβολής. Όμως, είναι και η πρώτη ταινία της Marvel που νιώθει «φρέσκια» εδώ και πολύ καιρό, ανανεώνοντας το genre. Παίρνει το ρίσκο να αλλάξει πολλά στοιχεία των comic book movies και αυτό αποδίδει πλήρως. Δεν χρειάζεται ολόκληρη η ανθρωπότητα, το σύμπαν, η ζωή όπως την ξέρουμε να απειλείται σε κάθε ταινία για να νιώσουμε κίνδυνο, ενώ ο ήρωας είναι ανθρώπινος, προσγειωμένος στην δική μας πραγματικότητα. Στο μεταξύ, ο κακός της υπόθεσης (Michael Keaton) είναι πολύ πιο ρεαλιστικός, χωρίς αυτό να τον κάνει λιγότερο απειλητικό.

Παρόλα αυτά, υπάρχουν και μειονεκτήματα. Ξαφνικές αλλαγές του ρυθμού της πλοκής, χαρακτήρες χωρίς νόημα ή λόγο ύπαρξης και σημεία όπου η υπόθεση βαλτώνει δεν είναι κάτι σπάνιο, κάνοντας το πρώτο μισό της ταινίας άνισο. Στο δεύτερο μέρος όμως είναι όπου όλα βρίσκουν τον ρυθμό τους, καταφέρνοντας να εξασφαλίσουν την ποιότητα της ταινίας και τη διασκέδαση των θεατών.

Στην τελική, το Spiderman: Homecoming είναι ένα γνήσιο, fun, και «σπιντάτο», ως επί το πλείστον summer blockbuster. Ίσως κάποια στοιχεία του να σας ξενίσουν, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι διασκεδαστικό.

Spoiler light Review

[…παίρνει ανάσα!]

Λοιπόν, από που να ξεκινήσουμε;

Δεν ξέρω αν έχω δει άλλη ταινία που να με έχει διχάσει τόσο πολύ. Όχι για το αν είναι κακή ή καλή -η ταινία είναι μια χαρά, ας το ξεκαθαρίσουμε από τώρα- αλλά για το αν είναι πολύ καλή, ή απλά μια χαρά.

Υπάρχουν πράγματα σε αυτήν την ταινία που είναι, για να τα πούμε με το όνομά τους, απλά ιδιοφυή. Από το πολύχρωμο σκηνικό της υπόθεσης, τον πιο νεανικό και χαρούμενο από ότι συνήθως ήρωα, και τον ανθρώπινο τόνο των πρωταγωνιστών, μέχρι το πολύ καλό (για ταινία Marvel) soundtrack, τις εξαιρετικές ερμηνείες και την σχετική απλότητα της υπόθεσης, όλα «πείθουν» για μια ταινία τελείως διαφορετική από την κλασική συνταγή των comic book movies, δημιουργώντας κάτι νέο και φρέσκο. Από την άλλη, υπάρχουν πράγματα και αποφάσεις στην ίδια ταινία, που στις καλύτερες περιπτώσεις, απλά δεν βγάζουν νόημα.

Ας ξεκινήσουμε λίγο από τα καλά. Και από τον καλύτερο. Τον Spiderman. O ήρωας της ταινίας (Tom Holland) είναι διαφορετικός από όλους τους υπόλοιπους, για τον απλό λόγο ότι είναι ένα παιδί έφηβος. Πιο νέος από τους δύο προηγούμενους Spidermen που είχαμε δει στο σινεμά, έχει ακόμα έναν ενθουσιασμό και μια ανεξάντλητη ενέργεια, κάτι που στο 90% της ταινίας ταιριάζει μια χαρά στο γενικό κλίμα (κάποιες φορές γίνεται υπερβολικό). Ο Holland παίζει με απόλυτη φυσικότητα τον ρόλο, κάνοντας μας να νιώθουμε πιο φιλικοί απέναντί του, έναν απλό μαθητή λυκείου, απ’ ότι θα νιώθαμε με δισεκατομμυριούχους (Batman, Iron Man) και θεούς (Thor, Wonder Woman). Έτσι, καταφέρνει να μας φέρει κοντά στον χαρακτήρα του, αφήνοντας τον να εξελιχθεί και να μας δείξει τις ατέλειές του, αλλά και τα κατορθώματά του, ώσπου να ταυτιστούμε με αυτόν.

Ο «κακός» της ταινίας (Michael Keaton), Adrian Toomes, ή αλλιώς Vulture/Birdman (μπράβο σε όσους κατάλαβαν το reference) είναι ικανοποιητικά καλός. Ξέρω, δεν είναι τίποτα τρομερό, αλλά εδώ μιλάμε για ταινία Marvel, οι villians δεν είναι ακριβώς το φόρτε τους με τους περισσότερους να είναι μονοδιάστατοι, χωρίς χαρακτήρα. Επίσης, ίσως για πρώτη φορά, έχουμε να κάνουμε με έναν αντίπαλο που ο σκοπός του δεν είναι να αφανίσει όλη την ανθρωπότητα/να κατακτήσει τη γη/να γίνει τύραννος, αλλά απλά να βγάλει ένα μεροκάματο για την οικογένειά του, αφού η κυβέρνηση (σε συνεργασία με την εταιρεία του Tony Stark, aka Iron Man) του κλέψει την δουλειά ως οικοδόμος-επισκευαστής ζημιών από μεγάλες μάχες σε πόλεις (βλέπε Avengers, όπου καταστράφηκε η μισή Νέα Υόρκη). Δεν είναι ένας καλός άνθρωπος, αλλά δεν είναι και κάποια σατανική ιδιοφυΐα.

Η πλοκή λειτουργεί καλά, υπάρχουν λίγα, αλλά πολύ έξυπνα plot twists, ο Robert Downey Jr ως Iron Man είναι πάντα καλοδεχούμενος, η αντίθεση ήρωα-αντιπάλου λειτουργεί έξυπνα (ο Peter Parker πρέπει να πάει σχολείο την μέρα, ενώ ο Adrian δουλεύει στην επιχείρηση του την νύχτα), και οι ερμηνείες των περισσότερων ηθοποιών είναι τέλειες.

Και τώρα, περνάμε στα δύσκολα. 

Ενώ για το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας όλα πάνε καλά, υπάρχουν στιγμές όπου τίποτα δεν βγάζει νόημα, είτε στην υπόθεση, είτε οπτικά. Κυρίως οπτικά, με σκηνές όπως η καταδίωξη στο πρώτο μισό, την τελική μάχη κλπ. να ανακατεύονται και να κρατάνε για αρκετή ώρα, διαλύοντας την επιμονή σου. Υπάρχουν χαρακτήρες που στην καλύτερη δεν εκμεταλλεύονται πλήρως αλλά παραμένουν χαριτωμένοι, όπως η Aunt May (Marisa Tomei), χαρακτήρες χωρίς προσωπικότητα και στην χειρότερη, πρόσωπα που σου σπάνε τα νεύρα, με κυριότερο αυτό της Zendaya, έναν χαρακτήρα χωρίς λόγο ύπαρξης παρά να πετάει κυνικές ατάκες που και που και να χαλάει εντελώς το κλίμα της ταινίας. Τουλάχιστον εμφανίζεται συνολικά μόλις 2 λεπτά σε όλη την ταινία, όποτε δεν χαλάει και πολλά.

Υπάρχουν λίγα ανάμεικτα στοιχεία, όπως οι σκηνές δράσης (λίγες, κάποιες καλές, κάποιες απλά όχι). Αλλά η ταινία είναι διχασμένη, με τα καλά χαρακτηριστικά της και την ποπ διάθεση της να κυριαρχούν στο τέλος, αλλά τα κακά χαρακτηριστικά της να μένουν στο background, καταστρέφοντας λίγη (έως αρκετή) από την χαρά της ταινίας. Παραμένει διασκεδαστική, αλλά όχι όσο θα ήθελε.

Τελικά; It was fine. Αλλά κρίμα που δεν έγινε κάτι καλύτερο από αυτό.

Τελικό review: [2 1/2 με τρία αστέρια]