Γίνεται να συνοψίσεις μια μακρά και ( ενίοτε) λαμπρά παράδοση ενός show που αποτελεί το ιστορικότερο της αμερικανικής τηλεοπτικής κωμωδίας και ανέδειξε ένα στρατό διάσημων κωμικών σε 2μιση περίπου ώρες ; Πιθανότατα όχι, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι οι παραγωγοί του Saturday Night Live το προσπάθησαν και με το παραπάνω.
Σε μια ιστορική στιγμή για την αμερικανική τηλεόραση, το Saturday Night Live έσβησε την προηγούμενη Κυριακή 40 κεράκια από την πρώτη του εμφάνιση. Και το γιόρτασε με ένα ποταμιαίο επεισόδιο, γεμάτο συγκινητικές στιγμές, τις απαραίτητες ανασκοπήσεις, και πολλά, πολλά cameos από πρώην μέλη του καστ αλλά και απλούς guest.
H αρχή ήταν αν μή τη άλλο εκρηκτική. Με τον Jimmy Fallon και τον Justin Timberlake, να ραπάρουν μερικές απο τις καλύτερες ατάκες που έχουν ακουστεί στα 40 χρόνια ιστορίας του shοw, και ο πήχης είχε τεθεί ήδη πολύ ψηλά. Δυστυχώς δεν ήταν πολλές οι φορές κατα την διάρκεια της βραδιάς που οι συμμετέχοντες κατάφεραν να τον ξεπεράσουν
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=Ojx_5n0VXZU?enablejsapi=1&list=PLS_gQd8UB-hKR8pjt5rCfdKiwCsHcSoh0&autoplay=0&cc_load_policy=0&iv_load_policy=1&loop=0&modestbranding=0&rel=1&showinfo=1&playsinline=0&autohide=2&theme=dark&color=red&wmode=transparent&vq=&controls=2&]
Μπορεί κανείς να προσάψει πολλά σε αυτό το επεισόδιο. Το γεγονός ότι η διάρκεια του δεν δικαιολογούνταν από το περιεχόμενο, αφού πολλά sketch τράβηξαν υπερβολικά πολύ, χάνοντας πολύ γρήγορα το κωμικό τους punch, για να καταλήξουν κουραστικά, επαναλαμβανόμενα και το χειρότερο, βαρετά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Californians που παρά τα cameos και την εκρηκτική χημεία των Fred Armisen και Kristen Wig ( που κακά τα ψέματα είναι αστείοι ότι και να τους βάλεις να παίξουν) έμοιαζε να τραβάει σε διάρκεια μόνο και μόνο για να δικαιολογήσει τις απανωτές guest εμφανίσεις που , με εξαίρεση την Betty White, έμοιαζαν εντελώς αχρείαστες.
Αντίθετα, το Celebrity Jeopardy, με τον Will Ferrell στο τιμόνι του παρουσιαστή, εμφανίστηκε πολύ πιο σφιχτοδεμένο και καλοσχεδιασμένο, παρότι και αυτό κράτησε παραπάνω από ότι χρειαζόταν. Βοήθησε βέβαια και το γεγονός ότι η Kate McKinnon ( που θα την δούμε σύντομα σε ρόλο Ghost buster) εμφανίστηκε ξανά ως Justin Bieber σε ένα ρόλο που όσες φορές και αν επαναλάβει δεν θα πάψει να είναι αστείος.
Κατά τα άλλα, το επεισόδιο ήταν γεμάτο με throwbacks στις καλύτερες στιγμές της σειράς. Είτε αυτές έχουν να κάνουν με την πολιτική, είτε με τον αθλητισμό, είτε με την μουσική. Στο τελευταίο κομμάτι βέβαια εντοπίζεται και το μεγαλύτερο foul της βραδιάς, καθώς κράτησε αδικαιολόγητα πολύ, και επέλεξε να κολλήσει δίπλα σε ζωντανούς θρύλους της μουσικής όπως o Paul McCartney και ο Paul Simοn, ονόματα μουσικών που ξεκινούν από το απλά αποδεκτό ( Miley Cirus) μέχρι το απλά απαράδεκτο ( Kanye West; Σοβαρά τώρα)
Να λέμε και τα καλά όμως, υπήρχαν στιγμές στην βραδιά που ήταν απλά συγκινητικές. Με αποκορύφωμα φυσικά το βιντεάκι με τους συντελεστές που δεν βρίσκονται πια εν ζωή, το οποίο σε μια εξαιρετική κίνηση εκ μέρος των παραγωγών, δεν περιελάμβανε μόνο τα μέλη του καστ, αλλά και τεχνικούς, σεναριογράφους, σκηνοθέτες και casting directors.
Υπήρξαν και άλλες στιγμές που ήταν πραγματικά, ανεπιτήδευτα αστείες και διασκεδαστικές, που βρήκαν αυτή την τέλεια κωμική ισορροπία που λείπει χρόνια τώρα από το show, και ξεχώρισαν με άνεση ως οι καλύτερες στιγμές της βραδιάς. Όπως το digital short, (μακράν το καλύτερο κομμάτι του show τα digital shorts τα τελευταία χρόνια) με πρωταγωνιστές τους Adam Sandler και Andy Samberg, και θέμα εκείνες τις στιγμές που οι ηθοποιοί δεν μπορούν να κρατηθούν και ξεσπούν σε γέλια μπροστά στην κάμερα. Instant classic.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=FxSyaIX3frg?enablejsapi=1&autoplay=0&cc_load_policy=0&iv_load_policy=1&loop=0&modestbranding=0&rel=1&showinfo=1&playsinline=0&autohide=2&theme=dark&color=red&wmode=transparent&vq=&controls=2&]
Ή η επιστροφή του Wayne’s world, με τους Mike Mayers και Dana Carvey να συνοψίζουν σε ένα επικό top 10 τα καλύτερα στοιχεία του SNL, και να την λένε άσχημα στον Kanye. Ειδικά το τελευταίο το καταευχαριστήθηκα.
Αλλά κυρίως, στην μακράν καλύτερη στιγμή της βραδιάς, όταν η Amy Poehler και η Tina Fey, μαζί με την Jane Curtain ανέλαβαν την καθιερωμένη ανασκόπηση των νέων της εβδομάδας. Με τους Bill Hader, Seth Myers, και Edward Norton να κάνουν τα cameo τους, και την Melissa McCarthy να κάνει την καλύτερη μίμηση της βραδιάς. Η της χρονιάς. Η την καλύτερη γενικότερα.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=0A98RhX3r7g?enablejsapi=1&autoplay=0&cc_load_policy=0&iv_load_policy=1&loop=0&modestbranding=0&rel=1&showinfo=1&playsinline=0&autohide=2&theme=dark&color=red&wmode=transparent&vq=&controls=2&]
Όπως είπα και στην αρχή, ήταν μάλλον αδύνατο να συνοψιστούν 40 χρόνια πλούσιας τηλεοπτικής ιστορίας μέσα σε ένα και μόνο επεισόδιο, όση ώρα και να κρατούσε. Και η αλήθεια είναι ότι απλωμένος σε 2μισι ώρες, η βραδιά έμοιαζε συχνά κουραστική, επαναλαμβανόμενη και βαρετή. Αλλά παρόλα τα προβλήματα ρυθμού, τα σκετς που δεν δούλεψαν σωστά και μερικά αχρείαστα cameo, δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Lorne Michaels (showrunner και πνευματικό πατέρα του SNL) ότι δεν έστησε έναν κατά το δυνατόν πλήρη φόρο τιμής στην ιστορία της σειράς και τους ανθρώπους που την έγραψαν, είτε πίσω είτε μπροστά από τις κάμερες. Και το έκανε με στυλ, αλλά κυρίως με εμφανή αγάπη για το πνευματικό του παιδί και όλους όσους το μετέτρεψαν σε πολιτισμικό φαινόμενο.
Από τον Κωνσταντίνο Κάντογλου για το Slag.gr
