Nocturnal Animals / Νυκτόβια Πλάσματα – Review: Μοναδικό, τεφρώδες σκότος

Πολυδιαφημισμένο και υποψήφιο για ένα σωρό βραβεία, δραματικό και σκοτεινό, η τελευταία πρόταση του 2016 (η οποία προβλήθηκε αρχές του 2017), έχει να δείξει πολλά & να εννοήσει ακόμα περισσότερα.

Η ιστορία κινείται με εναλλαγές ανάμεσα στην πραγματικότητα και το φανταστικό. Βέβαια, δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιός κόσμος είναι ο πιο σκληρός. Η Susan Morrow (Amy Adams), ζώντας έναν άνετο αλλά ανικανοποιήτο βίο στα όρια της κατάθλιψης, δέχεται το ανέκδοτο βιβλίο του πρώην άνδρα της. Στο ίδιο πλαίσιο με την ζωή της, βυθίζει την πραγματικότητά της στην ιστορία του βιβλίου: Ένα ήσυχο βράδυ, μία οικογένεια δέχεται επίθεση στην έρημο του Τέξας από μία παρέα νεαρών, ύστερα από προκλητικό τροχαίο. Αποτέλεσμα, η αρπαγή μητέρας και κόρης. Η τραγική φιγούρα του πατέρα, ο Jake Gyllenhaal, εισέρχεται σε έναν νέο κόσμο, αυτό της αναζήτησης και εκδίκησης.

Οι ηθοποιοί υποδύονται ωμά την κατάθλιψη, την εκδίκηση, την προδοσία, τον θάνατο, το σκότος: Σε πρώτο επίπεδο, η ταινία αποδίδει έναν παραλληλισμό, όπου τα συναισθήματα της πρωταγωνίστριας συμβαδίζουν μαζί με την δυστυχή ιστορία του πατέρα που χάνει την οικογένειά του. Ερωτήματα όπως αν ο Gyllenhaal αποτελεί τον πρώην άνδρα της Adams ή αν η ιστορία αποτελεί ένα τμήμα του αληθινού παρελθόντος τους, είναι σχετικά αδιάφορα μπρός στην μεγαλειότητα των συναισθημάτων που διαχέονται σε κάθε σημείο της ταινίας. Ένα μεγαλείο που πατά μόνο στην μία μεριά, αυτή που δεν την βλέπει σχεδόν ποτέ το φώς του ήλιου, εξού και τα νυχτόβια πλάσματα. Εντός του πρώτου επιπέδου, λοιπόν, οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί, όλοι τους αποτελούν νυχτόβια πλάσματα, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, η ιστορία ξεφεύγει απο τα «καθ’ημάς» και ακροβατεί στον κόσμο του νοητού. Το φίλμ μας βομβαρδίζει γεμάτο απελπισία για τις βαρυσήμαντες αποφάσεις του παρελθόντος που στοιχειώνουν την πρόοδο της ζωής και πως ο πόνος που δίνουμε στους άλλους, τελικά επιστρέφει σε έμας στην πιο τραγική έκδοσή του. Πέρα απο τις διάσπαρτες, ανθρώπινες, κατώτερες πράξεις των χαρακτήρων στην αργή ροή της ιστορίας, ορθώνεται βασική αδυναμία του ανθρώπου: Η άρνηση να δίνει ευκαιρίες και να αφήνει τους άλλους να λάμπουν. Εν τέλει, οι ίδιοι είναι αυτοί που χάνουν κάθε ευκαιρία και η όποια λάμψη τους ξεθωριάζει φριχτά.

O Tom Ford απέδειξε ότι γνωρίζει πως να δημιουργεί ένα αριστούργημα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια: Κάθε σκοτεινή γωνιά της ιστορίας περιβάλλεται από ένα τεφρώδες, σεληνιακό φώς που πάντα έχει κάτι να δείξει. Και ενώ παρέδωσε ένα τέτοιο έργο, φρόντισε να δώσει και αριστοτεχνικής αξίας μουσική, σαν τελικά να μην ικανοποιούταν με τίποτα, σαν να εξάντλησε την ιδιοτροπία της τελειομανίας. Τελικά, ο θεατής είναι αυτός που θα επιλέξει ποιό ακριβώς μήνυμα θα παραλάβει και θα απορροφήσει. Το μόνο υποχρεωτικό που θα δεχθεί είναι το σκότος που ζέχνει απολαυστικά και αναβλύζει από τα πιο ποταπά μέχρι τα πιο υψηλά.