Ναι, όταν ο Logan εμφανίστηκε στα «προσεχώς» των κινηματογράφων άλλοι ενθουσιάστηκαν (είναι αγαπητός ο Logan, όπως και να το κάνουμε) και άλλοι φοβήθηκαν ότι ο χαρακτήρας του θα θαφτεί με ακόμα μία hero-movie του σωρού γεματό μετριότητα και εφέ. Τί ισχυεί τελικά;
Η υπόθεση και η πλοκή τους είναι τόσο καλές, ώστε να αποτελούν δίκαια το κύκνειο άσμα του Hugh Jackman ως Wolverine. Βρισκόμαστε στο μέλλον, σε ένα σκηνικό παρακμής της γνωστής ομάδας των υπερ-ηρώων, όπου ο αγαπητός μας Logan φροντίζει τον υπέργηρο πια καθηγητή, Professor X και μάλιστα κρυπτόμενοι απο τον κόσμο. Όλο αυτό το σκηνικό της αφάνειας θα το διαταράξει μία μεταλλαγμένη, η Laura, με πανίσχυρες δυνάμεις. Περιττό να σας πώ οτι ο Professor X την περίμενε απο καιρό και φυσικά συνδέεται με τον Wolverine. Ένα κυνηγητό θα αρχίσει για να απαντηθούν ερωτήματα και να ξεφύγουν απο τις σκοτεινές δυνάμεις που βρίσκονται πίσω απο το κορίτσι. Στην πραγματικότητα, το κορίτσι κρύβει απο πίσω της την νέα γενιά X-Men που θα συναντήσουμε στο μέλλον.
Για αρχή, η ταινία τοποθετεί τον ήρωα σε μία μέγγενη που κάθε αξιοπρεπής ήρωας έχει περάσει πετυχημένα στο παρελθόν(James Bond κτλ): τσαλακώνει τον ήρωα. Έτσι βλέπουμε τον άλλοτε κραταιό και αγέροχο Logan (και όχι μόνο) να φροντίζει έναν ηλικιωμένο, να κρύβεται, να δυσκολεύεται να βγάλει τα προς το ζείν, να μεγαλώνει και γενικά να τα βγάζει δύσκολα με συνηθισμένα προβλήματα που οι καθημερινοί άνθρωποι τα πάνε πολύ καλύτερα. Ένα άλλο στοιχείο που αξίζει αναφοράς, είναι η βία. Περισσότερη, ξέφυγε εμφανώς απο το κλίμα ταινιών X-Men & Μarvel αλλά και γενικότερα του είδους. Όλη αυτή η βία, βέβαια, παρέσυρε μαζί της και τις σκηνές δράσης που είναι περισσότερες, ισχυρότερες, ομορφότερες.
Ωστόσο, επιτυχία της ταινίας αποτελεί οτι τα χέρια του Logan δεν ξέσκισαν το βάθος των χαρακτήρων και κατάφεραν να μην την κατατάξουν στο πάνθεον των φίλμ δράσης. Ναι, είναι πετυχημένη ταινία δράσης αλλά θα την αδικήσουμε αν την περιορίσουμε εκεί. H γήινη στροφή του ήρωα και τα βαθιά νοήματα που βυθίζονται μακρία απο την ρηχότητα της βίας αποτελούν τους βασικούς λόγους και το πλαίσιο αυτό έχει συγκεκριμένο υπόβαθρο. Ο σκηνόθετης, James Mangold, παραδέχθηκε σε συνέντευξή του οτι επηρρεάστηκε απο πληθώρα δραματικών ταινιών και εν τέλει έφερε μία μελοδραματική κομεντί υπερφυσικής βίας που κατα έναν παράξενο τρόπο μετουσιώθηκε πλήρως στον φανταστικό χαρακτήρα της Marvel. Δεν θα μπορούσε άλλωστε η ταινία να έχει διαφορετικό τόνο και η αιτία θα αποκαλύφθεί στα μάτια σας (no spoilers here). Ο Hugh παίζει εξαιρετικά και η Dafne Keen (Laura) ακολουθεί με αξιώσεις την πορεία προς το τέλος ενός θρύλου και την απαρχή μίας νέας πραγματικότητας, μίας νέας γενιάς μεταλλαγμένων.
Όλα καλά, το φίλμ μας έδειξε μία χορταστική πλοκή με τον Wolverine και άλλους μεταλλαγμένους, είδαμε αίμα, βία, κακούς, υπερδυνάμεις, πήραμε μία γεύση απο ταινίες Marvel, χορτάσαμε και χαρακτήρες και έγινε μία έξυπνη μετάβαση για τους νέους X-Men. Όμως έχουμε την αίσθηση ότι οι συντελεστες ήθελαν να αποδώσουν κάτι τελευταίο στον Logan, κάτι που θα ολοκλήρωνε το πρότυπο του ήρωα: την πατρότητα. Αυτή μετουσιώνεται σε κάθε έκφανση της σχέσης του με την Laura και κορυφώνεται στο τέλος. Αυτή η πατρότητα είναι η ισορροπία μεταξύ του υπερφυσικού και ανθρώπινου ήρωα, το μεταίχμιο μεταξύ της επιφάνειας ενός βίαιου μεταλλαγμένου και του βάθους ενός ευαίσθητου ανθρώπου. Αν, λοιπόν, έπρεπε να δώσουμε έναν επικήδειο λόγο για τον χαρακτήρα του Logan, μετά απο αυτή την ταινία, δεν θα χρειαζόταν πολλά, παρά μία λέξη: πατέρας.
