Ναι, καλά διαβάσατε, ΣΠΑΡΑΞΑΝ ΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ. Όχι για το τέλος, για την αρχή. ΕΙΔΑΤΕ ΠΟΣΕΣ ΟΡΟΦΕΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΚΗΝΗ; Οι λαμαρινάδες στο Λος Άντζελες έκαναν πάρτι μετά τα γυρίσματα.
Τέλος πάντων, εδώ θα μιλήσω για την ταινία και τους πρωταγωνιστές της και όχι γι’αυτή την μαζική καταστροφή οροφών αυτοκινήτων που ζήσαμε στο ξεκίνημα της.
Φίλες και φίλοι, ο Ράιν Γκόσλινγκ.
Οκ, σόρι, τόσοι τον μπερδεύουν, ΓΡΑΨΤΕ ΛΑΘΟΣ.
ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ, Ο ΡΑΪΑΝ ΓΚΟΣΛΙΝΓΚ:
Ο Ράιν είναι ο τύπος του ηθοποιού που θα έπρεπε να κάνει χαρούμενους όλους τους άντρες του πλανήτη και όχι να τους τσατίζει. Γιατί στο λέει ευθέως: Δεν χρειάζεται να είσαι ο Μπραντ Πιτ για να ρίξεις τις γυναίκες. Μπορείς να είσαι μέτριος στην ομορφιά. Αρκεί να παίξεις λίγη μπαλίτσα στο γυμναστήριο. Και να μάθεις να χορεύεις. ΚΟΥΝΑ ΛΙΓΟ ΤΟΝ ΚΩΛΟ ΣΟΥ ΡΕ ΦΙΛΕ.
Στο φωνάζει η ταινία στο πρώτο πάρτι που συμβαίνει επί της οθόνης. Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: Αυτοί που χορεύουν και οι υπόλοιποι. Και ο Ράιν χορεύει φίλε. Και τραγουδάει φίλε. Αλλά εσύ δεν χρειάζεται να τραγουδάς φίλε, ειδικά αν δεν έχεις καλή φωνή. Ο χορός αρκεί φίλε. Τον γουστάρουν οι γυναίκες τον χορό, ΜΑΘΕ ΜΠΑΛΙΤΣΑ ΑΠ’ΤΟΝ ΑΡΧΟΝΤΑ ΡΑΪΑΝ.
Φίλες και φίλοι, η Emma Stone: 
Οκ, αυτό το έκανα επίτηδες και μπορεί να μην σας φάνηκε τόσο αστείο αλλά εμένα μου την θυμίζει πολύ και ΑΡΘΡΟ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ, Ο,ΤΙ ΘΕΛΩ ΒΑΖΩ.
Εντάξει, η Emma Stone:
Περίεργη επιλογή; Ίσως. Αλλά χορεύει και τραγουδάει και αυτό αρκεί.
Λοιπόν, μην τα πολυλογώ, το ζευγάρι δεν είναι και το πιο ταιριαστό, DUH, αλλά βγάζει μια περίεργη χημεία στην οθόνη. Λίγο η μουσική, λίγο το τραγούδι, λίγο ο χορός και η Emma σταματάει να είναι “η κοπέλα του Spiderman” (που έπιασε αράχνες γιατί δεν βγήκε ποτέ τρίτη ταινία και καλά έκανε) και γίνεται η κοπέλα του Ryan Gosling, που όλες θα ‘θελαν να είναι στην θέση της και να τραγουδούν και να χορεύουν με τον Ryan.
Το ζευγάρι περνάει έναν έρωτα με όλα τα χαρακτηριστικά του πρώτου έρωτα της εφηβείας: μαλώνουν, βρίσκονται, βγαίνουν, απομακρύνονται με κλεφτές ματιές, βλέπουν κάτι που τους θυμίζει τον άλλον και αλλάζει η διάθεση τους προς το καλύτερο και πολλά άλλα παρόμοια.
Το πιο σημαντικό στοιχείο όμως της ταινίας είναι το μιούζικαλ. Είναι εξαιρετικό μιούζικαλ; Όχι πολύ. Είναι όμως ένα καλό μιούζικαλ και παίζει και τζαζ και μας έλειψε απ’το Χόλιγουντ ένα μιούζικαλ που να κόβει εισιτήρια. Και πιθανόν να σαρώσει και στα Όσκαρ με 14 υποψηφιότητες και ερχόμενο με φόρα και ρεκόρ βραβείων στις Χρυσές Σφαίρες (7 Χρυσές Σφαίρες ενώ 6 είχαν οι προηγούμενοι κάτοχοι του ρεκόρ “Πάνω Απ’την Φωλιά Του Κούκου” του 1975 και “Το Εξπρές του Μεσονυκτίου” του 1978). Εντυπωσιακό;
Μέχρι την στιγμή που γράφονταν το άρθρο η ταινία είχε κάνει εισπράξεις 223,5 εκατομμύρια δολάρια, αριθμός που μάλλον θα μεγαλώσει καθώς πλησιάζουν τα Όσκαρ.
Να το δείτε; Δείτε το. Σε τελική ανάλυση έχετε δει πολύ χειρότερες ταινίες και σε κάποιες, οκ αρκετές, δεν σας έκατσε και το μωρό (δεν μας νοιάζει αν ήταν άντρας ή γυναίκα). Εδώ μπορεί να σας κάτσει, αν είναι ρομαντικούλα/ης δηλαδή και την/τον πιάσουν τα ζουμιά και ξέρετε να χορεύετε και ας μην είστε ο Μπραντ Πιτ ή η άλλη που έκατσε στον Τζον Σνόου…
