Η γνωστή συγγραφέας J.K. Rowling μας επιστρέφει στον μαγικό της κόσμο σε μία ιστορία που εξελίσσεται περίπου 70 χρόνια πρίν ο Harry Potter αρχίσει το κυνηγητό με τον Voldemort. Πετυχαίνει η νέα μαγική άφιξη να εντυπωσιάσει; Αξίζει η νέα σειρά μαγείας την προσοχή μας ή αποτελεί μία συνήθης ανάξια «συνέχεια» ενός blockbuster;
Εκεί στην δεκαετία του 1920, η κοινότητα των μάγων είναι ακόμα κρυφή στο ευρύ κοινό, ωστόσο αρχίζουν μία σειρά από παράξενες επιθέσεις στον κόσμο των «μάγκλ». Ένας νεαρός μάγος, ο Newt, ο οποίος αναζητά, βρίσκει & προστατεύει σπάνια μαγικά πλάσματα που θεωρούνται παρεξηγημένα, εμπλέκεται στην μυστήρια υπόθεση όταν το τότε υπουργείο Μαγείας τον κατηγορεί ως υπεύθυνο των επιθέσεων. Η ιστορία βρίθει από ενδιαφέρουσες πτυχές καθώς τοποθετεί με κάθε ευκαιρία & τρόπο γνωστούς χαρακτήρες του Harry Potter σε μικρότερη ηλικία, κάτι το οποίο θα κορυφωθεί σίγουρα στα επόμενα κεφάλαια. Πέρα απο αυτές τις αναφορές, ωστόσο, η ιστορία είναι μεν καλή αλλά αμφιβάλλω αν καταφέρνει να μπεί στο πάνθεον της «Χαρυποτερικής» σχολής μετά βαΐων και κλάδων. Η πλοκή εντάσσεται επίσης στην κλίμακα του καλού και η ροή της είναι γενικά ευχάριστη. Μόνη παραφωνία, ίσως, το τέλος. Όχι, το τέλος δεν είναι άσχημο αλλά θα μπορούσε να δώσει κάτι παραπάνω, ξέρετε, αυτό που περιμένουμε και τελικά δεν έρχεται. Αυτό το συναίσθημα.
Ναι, ο πρωταγωνιστής (Eddie Redmayne) είναι άξια μετενσάρκωση του απογόνου Πότερ καθώς απο την εμφάνισή έως την υποκριτική μετουσιώνει αυτή την μυστήρια, άρα και μαγική, μεριά της Βρετανικής ιδιοτροπίας. Ακόμα και ο «κακός» βέβαια, ο εκτελεστής του υπουργείου, Colin Farrell, αποδεικνύει ότι ρόλοι του είδους είναι η «σπεσιαλιτέ» του. Τα μυθικά πλάσματα μας άρεσαν πολύ όπως και η απόδοση της μαγείας & της εποχής ενώ η ισχυρή πινελία του Kowalski (Dan Fogler) ως γκαφατζή ήταν καταλυτική στην χροιά της αφήγησης. Όσον αφορά την μουσική, αξίζει αναφοράς διότι προσδίδει άμεσες αναφορές στον ίδιο τον Χάρυ Πότερ, κάτι που το αντιλαμβάνεται και κάποιος άσχετος της σειράς.
Όπως αναφέραμε, τα φανταστικά πλάσματα είναι σειρά βιβλίων -άρα και ταινιών- και στο μέλλον θα δούμε σίγουρα τον νεότερο Άλμπους Ντάμπλντορ (οι αναφορές στην ταινία είναι κατατοπιστικές) και ποιός ξέρει ποιόν ακόμα (sic) ενώ έκπληξη αποτελεί η εμφάνιση του Johnny Depp στο τέλος, ο οποίος θα διαδραματίσει σίγουρα σημαντικότατο ρόλο στο μέλλον.
Στο τέλος κάθε ταινίας του Πότερ, η Rowling έβαζε έναν χαρακτήρα να εξηγήσει λιτά αλλά κατανοητά το νόημα που ήθελε να αποδώσει με την ιστορία της. Νόημα απλό αλλά ουσιαστικό. Στα φανταστικά της πλάσματα δεν το πράττει αυτό και οι εξηγήσεις είναι πολλές, ίσως έχουν να κάνουν με την αδύναμη ιστορία απο πλευρά νοήματος ή την αφήγηση επιπέδου προλόγου με υποσχέσεις για κάτι απίθανα καλύτερο. Είμαστε εντάξει με αυτό, αλλά είναι και η μοναδική ουσιαστική διαφορά του με τον Harry Potter. Ο,τιδήποτε άλλο στην ταινία παραπέμπει στην πετυχημένη σειρά, ίσως σε βαθμό υστερίας και σ’αυτό πρέπει να κατηγορήσουμε και τους σκηνοθέτες-παραγωγούς. Στην σκιά, λοιπόν, του Χάρυ, η ταινία αυτή αποτελεί μία πολύ ευχάριστη & νοσταλγική προέκταση του παρελθόντος αλλά σε καμία περίπτωση άξιο συνεχιστή. Το εάν θα καταφέρει να ξεπεράσει αυτό το σύνδρομο, να υψώσει ανάστημα στην σκιά αυτή, θα κριθεί στο πολλά υποσχόμενο δεύτερο μέρος.
υ.γ. Αν θέλετε να πάρετε μία τζούρα μαγείας & νοσταλγίας, να την δείτε οπωσδήποτε.
