Doctor Who “Deep Breath” Review Season 8

The clock is striking Twelve’s. Ένα θυμωμένο, μα πολύ θυμωμένο review για το πρώτο πολυαναμενόμενο επεισόδιο της 8ης σεζόν του Doctor Who. Κάποια Spoilers υπάρχουν άλλα όχι πάνω στην main υπόθεση “monster της εβδομάδας”.

 

Δεν βρίσκει κανείς εύκολα λόγια να ξεκινήσει να γράψει για την αγαπημένη του σειρά. Eιδικά όταν απογοητεύεται και αποφασίζει να κοιμηθεί πάνω στο ριβιού του  για να αποφύγει τυχόν συναισθηματικούς παροξυσμούς.Ειρωνικό γελάκι Δυστυχώς τίποτα δεν άλλαξε και δεν μαλάκωσε μέσα μου από εχτές μέχρι σήμερα, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα.

Λέω χειρότερα γιατί ο Moffat έχει αρχίσει να εξαντλεί τα συγχωροχάρτια μου και η υπομονή εξαντλείται στα απανωτά στραβοπατήματαγραψίματα του.

Διακοπές ακόμα που λέτε (παρακαλώ μην βαράτε δυνατά είμαι sunburnt), έχω ευτυχώς μαζί το iPad με σύνδεση σε δίκτυο κινητής και ψάχνω στο σπίτι σημείο ιδανικό που πιάνει σήμα για να το δω σε live streaming. Μέχρι στιγμής όλα μοιάζουν ιδανικά, ακούω τους παλμούς της καρδιάς μου στα αυτιά μου από την αγωνία (9 μήνες αναμονής είναι αυτοί), φοράω τα μεγάλα ακουστικά μου και μόλις βλέπω την πρώτη σκηνή με τον δεινόσαυρο μου κόβεται η αναπνοή που ξεκίνησε το επεισόδιο χωρίς καμιά προειδοποίηση. Φτύνει ο T-Rex το Tardis και έχω καρφωμένα τα μάτια στην Retina να δω τον Capaldi. Η ώρα περνάει και εγώ συνειδητοποιώ ότι ο Capaldi έχει βγει, the Doctor is alive and regenerated in full conciousness και απλά εγώ δεν του δίνω καμιά σημασία.

Ξαφνικά εντοπίζω ότι αρχίζει να με ενοχλέι και η παρουσία του “Ιmpossible Girl” και συνειδητοποιώ ότι ταυτόχρονα σε κάθε line της ξινίζει η μούρη μου. Προσπαθώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει και δεν ενθουσιάζομαι με το ολο κατα τα άλλα θεσπέσιο Βικτωριανό σκηνικό (που πιο πολύ για Christmas Special μου κάνει), γιατί δεν πετάω στα ουράνια και ξάφνου την προσοχή μου κλέβει η Madame Vastra που μαλώνει δασκαλίστικα την Clara ενώ ταυτόχρονα κρατάει μια μεγάλη ταμπέλα που γράφει “ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΠΩ ΤΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΝΕΑ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΝ ΣΤΟ TRENZALORE. ΕΔΩ, ΕΔΩ, ΚΑΛΕ ΚΟΙΤΑΧΤΕ ΜΑΣ ΣΑΣ ΛΕΩ”. Ανοιγοκλείνω τα μάτια, παραβλέποντας την συμβουλή που μου ειχε δώσει κάποτε ο 10ος Doctor, “DON’T BLINK” και μεταφέρομαι σε ένα εστιατόριο όπου η Clara (μαζί με τις πιο ενοχλητικές αφέλειες έβερ) και ο γιατρός έχουν μια ενδιαφέρουσα συζήτηση και η κατάσταση αρχίζει να γίνεται επικίνδυνη. Αρχίζω πια να παρακολουθώ με ενδιαφέρον χωρίς να πλάθω δικές μου συμπληρωματικές εικόνες μέχρι που ο Moffat κάνει το τρίτο τέταρτο τιτανοτεράστιο λάθος στο επεισόδιο.

SPOILER ALERT—– Μόλις ακούω το “Don’t Breathe” και τα ρομπότ σταματούν να κινούνται, το μυαλό μου αίφνης πάει στο “Don’t Blink, blink and you’re dead” και αρχίζω να κοπανάω με χέρια και πόδια το iPad για το πιο προφανές resemblance μετά από αυτό του Jamal του Tyrant με τον Αλέκο Συσσωβίτη και  για την απίστευτη βαριεστημένη τσαπατσουλιά του Steven.

Βαθιά ανάσα και μονολογώ. «Άσε το αυτί του ανθρώπου πια, μη το τραβάς, θα το σώσει στην πορεία». Yeah right.

Η Clara ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΕΧΕΙ ΒΑΛΘΕΙ ΝΑ ΓΚΡΙΝΙΑΖΕΙ ωσάν άλλη Ελέινα Γκιλμπερτ για το ότι δεν αναγνωρίζει πια τον γιατρό, λίγο που της φαίνεται γέρος, λίγο γκρινιάρης και λίγο σκοτεινός και εκεί ΝΑ ετοιμάστηκα να γράψω μια υβριστική επιστολή να την στείλω στο BBC αλλά δυστυχώς με σταμάτησαν οι τιμές του ταχυδρομείου για ΕΜS αποστολή. Προσωπικά το εξέλαβα σαν έναν γυναικουλίστικο τρόπο απάντησης του Moffat τύπου “Κοίταχτε τι κάνω τώρα, ΟΥΑΟΥ ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΑΩ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΥ” σε όλους όσους γκρίνιαζαν για τους ίδιους λόγους που γκρινιάζει η –πιο-μεγάλο-φρύδι-αποκτά-δικό-του-ρόλο-στο-σόου-Clara ότι δηλαδή ο 12^ος είναι γέρος κλπ. Διάλειμμα.

Μετά από όλη αυτή τη χολή που έχω ρίξει θα σας πασπαλίσω με λίγη χρυσόσκονη (για λίγο) μόνο και μόνο για να καταλάβετε ότι ο Matt Smith ήταν ένας «elderly» γιατρός σε σώμα νέου, ενώ ο Capaldi φαντάζει σαν ένας ξεροκέφαλος σκοτεινός πιτσιρικάς στην εφηβεία σε σώμα μεγάλου ανθρώπου.

Εν κατακλείδι για να μην πονοκεφαλιάζετε άλλο, καταγγέλουμε τον Moffat για ένα άπειρα χαώδες πρώτο επεισόδιο που πολύ λίγο μας εισήγαγε στην προσωπικότητα του 12^ου, για την egomaniac πλευρα της Clara και πόσο ανούσια προσπαθούσε να μας κάνει να την αντιπαθήσουμε για περάσει το δικό του μήνυμα (Ύψωμα μεσαίου δάχτυλου στους γκρινιάρηδες φαν), για την σπατάλη χρόνου επείδειξης της σχέσης της Vastra με την σύζυγο της, που φυσικά και είμαστε ΥΠΕΡ αλλά το πέρασε στον κόσμο πολύ φωναχτά σαν να περιμένει επιβράβευση για αυτό αντί να το παρουσιάσει σαν απλό γεγονός. Ναι ok, η σκηνή με το φιλί στο στόμα την ώρα της αγωνίας του “don’t breathe scene” δεν με ξένισε επειδή ήταν του ιδίου φύλου τα άτομα, απλά γιατί και ο Sontaran να ήταν στην θέση της πάλι θα το έβρισκα περιττό για την φύση του σόου και το κρίσιμο της στιγμής.

Doctor Who Season 8 Review

Για το χαράμι ενός ωραιότατου νέου εχθρού τύπου cyberman σε ένα επεισόδιο όπου όλοι προσπαθούσαν να «δούν»κάπου τον νέο doctor και τέλος και χειρότερο, για το cameo του Matt Smith. Όχι δεν ζηλεύω επειδή είμαι Tennant-ικιά απλώς ήταν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της αγάπη μου για τον Moffat που για τρίτη φορά προσπάθησε με ανώριμα τρικ να περιορίσει τις αντιδράσεις για τον δωδέκατο περνώντας όχι και τόσο υπόγεια μηνύματα μέσω του storyline. Ναι οκ, πήρε ο 11^ος με υπεραστικό από το Trenzalore στο whats’up της Clara να της πει «Ω, να τον αγαπάς τον γεράκο, είναι φοβισμένος και αυτός πιο πολύ από εσένα». Εσένα περιμέναμε Steven για να αγαπήσουμε τον έτερο Σκωτσέζο David.

 

*Το παρόν έχει γραφτεί με πλήρη επίγνωση ότι οι φανς του Moffat θα με σταυρώσουν για αυτά που γράφω. Kάποια στιγμή ομως πρέπει να αποφασίσει να ασχοληθεί είτε μόνο με τον Sherlock , είτε μόνο με τον Doctor. Τουλάχιστον έτσι θα σταματήσουν οι φανς της κάθε σειράς αντίστοιχα να τον πετάνε οι μεν στους δε μπαλάκι κάθε φορά που νευριάζουν.