Σήμερα θα μιλήσουμε για ένα έπος. Μια παιχνιδάρα. Ένα αριστούργημα. Ένα υπέροχο δημιούργημα. Αναφέρομαι φυσικά στο Detroit: Become Human. Αυτό το διαμάντι της Quantic Dream. Εντάξει, σταματάω.
Oh God, the game was freaking awesome.
Ok, I’m done.
Πάμε να το δούμε πιο αναλυτικά.
Ατμόσφαιρα/Σενάριο
Ahh.. Από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω. Ας πάμε από τα βασικά. Έχουμε να κάνουμε με 3 διαφορετικές ιστορίες, τριών διαφορετικών androids. Ο Connor, ο οποίος εργάζεται για την αστυνομία του Detroit, ο Markus, που έχει αναλάβει να προσέχει έναν ηλικιωμένο, πλούσιο άνδρα και την Kara, που εργάζεται σαν οικιακή βοηθός και babysitter ενός μικρού κοριτσιού. Η ιστορία, πάνω-κάτω, έχει να κάνει με την εξέγερση των androids, προκειμένου να μην θεωρούνται πλέον σκλάβοι των ανθρώπων και να έχουν ελεύθερη βούληση και ίσα δικαιώματα. Παρόλα αυτά, υπήρχαν μερικά “κλισέ”, του τύπου stormtroopers. Τι σημαίνει αυτό; Μέσα σε κάποιες σκηνές δράσης, όπου οι φρουροί είναι σε κοντινή απόσταση, τείνουν να αστοχούν. Α! Και κάτι πολύ σημαντικό. Plot twists. Άπειρα plot twists. Που τα βλέπεις κι είσαι σε φάση “Boooooom!”, mindblown.
(I really like plot twists. ^_^)
Connor (Bryan Dechart)
Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ καλοφτιαγμένο χαρακτήρα, με πολύ ενδιαφέρον story. Προσωπικά, νομίζω πως οι επιλογές που με δυσκόλεψαν πιο πολύ, ήταν αυτές στο story του Connor. Μιλάμε για μια ιστορία, με αρκετή δράση, δύσκολες αποφάσεις, άπειρες επιλογές και αναπάντεχες συνέπειες.
Markus (Jessie Williams)
Η αλήθεια είναι, πως όταν τον πρωτοείδα σαν χαρακτήρα, πίστευα πως θα είναι ο πιο χαλαρός/αδιάφορος χαρακτήρας του game. Έκανα λάθος. Επίσης ένα story με μπόλικη δράση και πολλές πολλές επιλογές. Κατά την άποψή μου, ήταν η πιο ενδιαφέρουσα ιστορία από όλες.
Kara (Valorie Curry)
Από την στιγμή που είδα το trailer του Detroit: Become Human με την Kara, ήξερα ότι θα είναι η πιο συναισθηματική ιστορία. Έχει δύσκολες επιλογές αλλά χτυπάει πολύ στο συναίσθημα. Ήταν η ιστορία, που όταν κυκλοφόρησε το trailer, δίχασε πολύ, λόγω της σκηνής του οξύθυμου και ψυχικά διαταραγμένου πατέρα, με την μικρή του κόρη.
Γενικά, έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ καλογραμμένο σενάριο. Στο τέλος κάθε chapter, εμφανίζεται ένα σχεδιάγραμμα, το οποίο σου δείχνει τις επιλογές που έκανες. Όποιος έχει παίξει το παιχνίδι, καταλαβαίνει για τι μιλάω. Όποιος δεν το έχει παίξει, να το παίξει τώρα. Σοβαρά. Give it a try. Σας δίνω ένα μικρό παράδειγμα, με ένα κομμάτι ενός σχεδιαγράμματος. Προφανώς και έχω θολώσει τις επιλογές. So.. It’s spoiler free!
Όσον αφορά την ατμόσφαιρα, ένα έχω να πω. Goosebumps. Σε βάζει τόσο στον ρόλο του χαρακτήρα, που πραγματικά είναι σαν να το ζεις. Αγχώνεσαι, απογοητεύεσαι, δεν ξέρεις τι είναι σωστό και τι λάθος. Στην τελική όμως, αυτός δεν είναι ο σκοπός του παιχνιδιού; Να πάρεις τις σωστές, κατά τη γνώμη σου πάντα, αποφάσεις οι οποίες, στην τελική, μπορεί να έχουν ακραία αποτελέσματα. Το πέτυχαν. 100%. Cudos Quantic Dream.
Γραφικά
ΤΙ ΓΡΑΦΙΚΑΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ;;;;!!!!! Okay, όπως θα έχετε ήδη καταλάβει, το Detroit: Become Human με κέρδισε. Ναι, το λάτρεψα. Από που να ξεκινήσω; Από τις λεπτομέρειες των προσώπων; Από τα τοπία; Ήθελα να παίρνω screenshot κάθε λεπτό. Έχω τόσα πολλά και θέλω να τα βάλω όλα, εδώ, σε αυτό το άρθρο. Αλλά είπαμε, spoiler free. Τα facial expressions είναι εξαιρετικά. Έχουν δημιουργήσει τόσες περιοχές και έχουν προσέξει την κάθε λεπτομέρεια. Ειλικρινά, δεν μπορώ να πω κάτι αρνητικό για τα γραφικά. Θα αφήσω μερικά παραδείγματα παρακάτω..
Gameplay
Πολύ καλοφτιαγμένο gameplay. Μπορείς να αλληλεπιδράσεις με τόσα αντικείμενα. Έχεις τόσες επιλογές. Κάνεις συγκεκριμένες κινήσεις για να ανοίξεις μια πόρτα. Συγκεκριμένες κινήσεις για να διαβάσεις ένα περιοδικό. Συγκεκριμένες κινήσεις για να βγεις από το αυτοκίνητο. Όσοι έχουν παίξει το Heavy Rain, μπορούν λίγο-πολύ, να καταλάβουν τι εννοώ. Οι κινήσεις των χαρακτήρων είναι τόσο smooth. Όπως επίσης υπήρχε πολύ ομαλή εναλλαγή από τα cutscenes στο gameplay. Ένα ακόμα ενδιαφέρον fact, είναι το εξής: Σου δίνει διάφορα objectives, αλλά δεν σου λέει πάντα πως πρέπει να τα κάνεις με μια συγκεκριμένη σειρά. Πράγμα που σημαίνει, πως αν επιλέξεις ένα συγκεκριμένο objective, μπορεί να προχωρήσει η ιστορία και να χάσεις τις υπόλοιπες επιλογές.
Μουσική/Ήχος
Δεν ξέρω αν πρέπει να κρίνω σαν μουσικός ή σαν gamer. Χμμ.. Πρώτα σαν μουσικός. Η μουσική επένδυση ήταν εξαιρετική. Ορχηστρικά κυρίως κομμάτια, με πολύ ωραίες μελωδίες και όμορφα “δεμένα” όλα τα όργανα μεταξύ τους. Τώρα, σαν gamer. Η μουσική του Detroit: Become Human, σε έβαζε μέσα στο κλίμα. Στην ουσία, “έχτιζε” την ένταση κάθε στιγμής. Σε έκανε να νιώθεις αυτό που ένιωθε ο χαρακτήρας. Ο ήχος και τα ηχητικά εφέ, ήταν αρκετά ικανοποιητικά. Το καλύτερο για εμένα ήταν τα voice actings και ειδικά αυτό του Connor. Ο τόνος της φωνής του, οι φράσεις που χρησιμοποιεί, είναι ένα πολύ μεγάλο συν. Ακούγεται όπως θα έπρεπε να ακούγεται. Σαν ένα android. Μια μηχανή, που δεν έχει αισθήματα. Μια μηχανή, που απλά εκτελεί εντολές. Μια μικρή συμβουλή. Αν σας δοθεί η επιλογή να βάλετε κάποιο android να τραγουδήσει, κάντε το. Trust me.
Μερικές ακόμα πληροφορίες/Tips
Δεν μπορώ με τίποτα να μην αναφέρω, τον εξαιρετικό χαρακτήρα του lieutenant Hank Anderson (Clancy Brown). Τόσο καλό voice acting. Τόσο ενδιαφέρον χαρακτήρας. Εγώ τον έβλεπα σαν πρωταγωνιστή, μαζί με τα 3 androids. Ο συγκεκριμένος χαρακτήρας εργάζεται για το Detroit P.D. και έχει σαν βοηθό του τον Connor.
Main Menu
Ας το παραδεχτούμε. Το main menu του παιχνιδιού ήταν κάτι διαφορετικό. Ήταν έξυπνη ιδέα η φάση με το android, αν και για να πω την αλήθεια, με φρίκαρε λίγο.. Χα χα.
Tip no.1
Αν θελήσει το android του main menu να σας κάνει κάποιες ερωτήσεις, κάντε το. Απαντήστε. Δεν είναι κάτι που θα πάρει χρόνο. Αλλά ειλικρινά δείτε το. Δεν θέλω να spoilαρω. Με το ζόρι κρατιέμαι, πιστέψτε με.
Tip no.2
Μην παίξετε το παιχνίδι με χειριστήριο που δεν είναι φουλ λειτουργικό. Αλήθεια. (Αυτό το R2 δεν πατιόταν με τίποτα κι είναι σημαντικό.)
Tip/Fact no.3
Το Detroit: Become Human έχει after credits. Μην βιαστείτε να το κλείσετε. Again, trust me.
Επίλογος
Εν κατακλείδι, άξιζε το παιχνίδι; Η απάντηση είναι ναι. Για μένα, άξιζε κάθε λεπτό. Δεν βαρέθηκα, δεν με κούρασε. Το τελείωσα και ήθελα να το ξαναπαίξω από την αρχή, προκειμένου να δω και τις άλλες επιλογές και endings. Βασικά, ας μην κοροϊδευόμαστε. Με το που τελειώσω με το άρθρο, θα πάω να το ξαναπαίξω. Έχω πρόβλημα; Ίσως. (Πείτε μας στα σχόλια)
Όσοι δεν το παίξατε ακόμα, προτείνω να αράξετε κάπου αναπαυτικά και να απολαύσετε το δημιούργημα της Quantic Dream που λέγεται Detroit: Become Human.
Περιμένω την γνώμη σας!
