Αντιρρησίας συνείδησης – Review: Ένα διαφορετικό πολεμικό αριστούργημα

Όταν καλείσαι να μιλήσεις για μία ταινία που πήρε δύο Όσκαρ (και δεκάδες βραβεία) και αποτυπώνει αληθινά, δραματικά γεγονότα, οι απαιτήσεις αυτόματα ανεβαίνουν: και για την ίδια την ταινία αλλά και γι’αυτόν που παίρνει το ρίσκο να γράψει κάποιες σειρές γι’αυτήν. Το ερώτημα εδώ είναι αν η ταινία αξίζει την πρώτη ή την δεύτερη θέση. Και επειδή οι λεπτομέρειες κάνουν τον νικητή, θα είμαστε απαιτητικοί.

Η ταινία ξετυλίγει την αληθινή ιστορία του στρατιώτη νοσοκόμου Desmond T. Doss στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο ως αντιρρησίας συνείδησης, όχι σχετικά με την προθυμία του να πολεμήσει για την πατρίδα αλλά σχετικά με την επιθυμία του να μην φέρει όπλο. Ναι, καλά διαβάσατε, με λύσσα προσπάθησε να βρεθεί ως νοσοκόμος για να σώζει ζωές στην πρώτη γραμμή του πολέμου αλλά χωρίς οπλισμό. Έτσι, η πρώτη φάση δείχνει την πορεία του μέχρι την μάχη (την ζωή του, την εκπαίδευση κτλ) ενώ η αλλή την πορεία του μέσα στην μάχη και πώς ένας άοπλος κατέληξε ο πιο θαρραλέος όλων, καταφέρνοντας να σώσει δεκάδες ψυχές απο το στόμα των σκληρών Ιαπώνων. Η πλοκή της ταινίας δεν φεύγει σχεδόν καθόλου απο την πραγματικότητα ενώ στο τέλος εμφανίζει δηλώσεις των αληθινών πρωταγωνιστών, οι οποίοι πια δεν βρίσκονται εν ζωή.

Μιλώντας για πλοκή, η ταινία αντιμετωπίζει ωμά τα περισσότερα ταμπού: από τον μέθυσο και βίαιο πατέρα μέχρι την βιαιότητα του πολέμου. Μην έχετε αμφιβολία, δεν θα αντικρίσετε ωραιοποιημένες καταστάσεις παρά ελάχιστα. Και όταν μιλάμε για ωμή πραγματικότητα μαζί με πολεμικές καταστάσεις, έχουμε πάντα στο μυαλό μας τον Mel Gibson. Οι σκηνοθετικές του απόψεις στην ταινία υπήρξαν καταπληκτικές. Ο δε πρωταγωνιστής, Andrew Garfield, αποβάλλει το γλυκανάλατο του Spider-Man και αποδεικνύει ότι έχει γαλουχηθεί για αριστουργήματα. Φυσικά, όσοι θεωρούν ότι θα δουν ακόμα μία ταινία δράσης με τον Β’  παγκόσμιο πόλεμο, απατώνται: ποτέ δεν ήταν ο πόλεμος το κύριο ζήτημα της ιστορίας. 

Η ταινία γεννήθηκε για την πρωτιά και αυτό φωνάζει παντού: από την εικόνα μέχρι την μουσική. Στα πιο βαθιά τώρα, ως κλασικός Mel Gibson δεν ενδιαφέρεται να αναδείξει μόνο μία άγνωστη ηρωική ιστορία του παρελθόντος, η οποία φανερώνει ότι οι ήρωες δημιουργούνται με τις αρχές τους και πεθαίνουν με αυτές. Πολύ περισσότερο ρίχνει λάδι στο σκληρά συντηρητικό κόσμο του στρατού (με εξωραϊστικές πινελιές εδώ), την διαχρονική φρίκη του πολέμου και την αντιμετώπιση των ανθρώπων ως ανώνυμα πρόβατα προς σφαγή. Τέλος εντυπωσιαστήκαμε από την πολύπλευρη θέση του ήρωα για την μη κατοχή όπλου: δεν ήταν μόνο οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις αλλά και η προσωπική του, ηθική διάσταση, η οποία θεωρούσε κάθε όπλο διαβολικό, ακόμα και αν η χρήση του ήταν για λόγους άμυνας.

Η ταινία είναι πετυχημένη. Και επειδή θα θέλετε ακόμα μία απόδειξη γι’αυτό, σας δίνω και το εξής: Αν κάποιος φέρει την ταινία στην μνήμη του 10 μέρες, ένα μήνα, ένα χρόνο μετά, μπορεί να μην θυμάται καλά την πλοκή αλλά θα του έχει εντυπωθεί τούτο: η διαφορετικότητα δεν σημαίνει αδυναμία, ακόμα και στον πιο σκληρό ή επικίνδυνο κόσμο. Η ταινία, πίσω από τις -σχεδόν- σοκαριστικές σκηνές θανάτου, διδάσκει ότι η διαφορετικότητα του ανθρώπου διαμορφώνεται από τις αξίες του και την πρόθεση του να παλέψει γι’αυτές απέναντι σε οποιοδήποτε περιβάλλον, ακόμα και αυτό του πολέμου.