Αμερικάνοι και Ισπανοί συνεργάζονται για να φέρουν στις οθόνες μας ένα δράμα φαντασίας. Εντάξει, οι Ισπανοί είναι μάγοι σ’αυτά, ωστόσο η συνεργασία με τους Αμερικανούς μπορεί να φαντάζει ύποπτη. Καταφέρνει η ταινία να συγκινήσει;
Η υπόθεση δεν μας περιπλέκει πολύ τα πράγματα, η απλότητα είναι υλικό της συνταγής επιτυχίας. Ένα μικρό αγόρι, ο Conor, βρίσκεται σε μία ψυχολογική δίνη αντιμετωπίζοντας αφενός την βασανιστική ασθένεια της μητέρας του (και την διαλυμένη οικογένειά του), αφετέρου το bullying στο σχολείο του. Καταφεύγει, λοιπόν, στην βοήθεια ενός τεράστιου δέντρου-τέρατος, ο οποίος του παρουσίαζεται σαν θεραπευτής, εμφανίζεται πάντα 7 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα (εξού και ο ελληνικός τίτλος της ταινίας) και του υπόσχεται να του πεί τρείς ιστορίες με την προϋπόθεση ότι το αγόρι θα του πεί μία τέταρτη. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι ο Lewis MacDougall (Conor) υποδύεται εξαιρετικά τον ρόλο του αλλά ότι κατάφεραν να μετατρέψουν και το τέρας-δέντρο σε έναν άξιο ηθοποιό, του οποίου οι εκφράσεις δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν απο έναν βραβευμένο οσκαρικό. Επιπλέον, η Sigourney Weaver, ως γιαγιά του παιδιού, παίζει εξαιρετικά και φαίνεται πως το να αντιμετωπίζεις Alien είναι πολύ πιο εύκολο, απο τον αργό θάνατο της ίδιας σου της κόρης..
Η ταινία, η οποία προτάθηκε για όσκαρ και κέρδισε πολλά βραβεία κινηματογράφου, αποτελεί μία μελωδία αφιερωμένη σε όλα εκείνα τα παιδιά που έχασαν τους γονείς τους νωρίς και καλούνται να αντιμετωπίσουν έναν σκληρό κόσμο πριν καν γνωρίσουν βασικές πτυχές του ίδιου τους του εαυτού. Το φίλμ ευτυχώς δεν μένει αρκετά στο εκφοβισμό στο περιβάλλον του σχολείου αλλά συμπληρώνει το δράμα του παιδιού, αναδικνύοντας την φύση των θυμάτων και την υποκρισία μιας κοινωνίας. Απολαυστικές πινελιές αποτελούν οι αντιδράσεις του Conor καθώς και τα γραφικά στοιχεία που κυριαρχούν στην εξέλιξη της υπόθεσης.
Το «τερατόδεντρο» κάθε άλλο παρά διαλύει τον ρομαντισμό του δράματος που πλημμυρίζει την ιστορία. Το δάκρυ είναι δεδομένο σε τουλάχιστον δύο σκηνές και αν το τέλος μοίαζει σχεδόν προδιαγεγραμμένο δεν πειράζει και τόσο: φανερώνει ότι στην ζωή τα θαύματα είναι η εξαίρεση και το πεπρωμένο δύσκολα μπορείς να το αποφύγεις. Το μάθημα ωστόσο που παίρνει το αγόρι (και ο θεατής) δεν είναι αυτό. Η ιστορία μας θυμίζει ότι ο άνθρωπος οφείλει να ξεφέυγει με καθε κόστος απο μία ασθενική κατάσταση, όσο εφήμερα βολική κι αν μοιάζει αυτή, διαφορετικά συμβάλει στην εξάπλωση του κακού. Επιπλέον, θυμίζει στους φανατικούς των μονοδιάστατων θεωριών, ότι καλό και κακό αποτελούν τόσο θολές έννοιες στην καθημερινή τριβή, ώστε τα ηθικά διλήμματα να μοιάζουν κυρίαρχα στον βίο.
Τελικά, το αγόρι είναι αυτό που θα αφήσει την μητέρα του να ησυχάσει, ώστε να επιτρέψει παράλληλα την ζωή του να κυλήσει (μακροπρόθεσμα τουλάχιστον) φυσιολογικά. Είναι δύσκολο να αναφέρεις όλα τα διδάγματα που προσφέρει η ταινία. Ίσως το μέγιστο δίδαγμα που ξεφυτρώνει πίσω απο τα κλαδιά του πελώριου τερατόδεντρου να είναι ότι πρέπει να εκτιμάμε όσα έχουμε και να μοιράζουμε αγάπη διότι η ζωή είναι μικρή και δεν θα έχουμε για πάντα τα αγαπημένα πρόσωπα δίπλα μας. H ταινία βραβεύτηκε σε πολλά φεστιβάλ και μετατράπηκε σε must του είδους.
