Trine 2 Review
(Μπορείτε να αγοράσετε το παιχνίδι εδώ)
Το Trine 2 της Frozenbyte είναι ένα Fantasy 2D action-puzzle sidescroller platform game. Λίγο μεγάλος χαρακτηρισμός αλλά καλύπτει πλήρως το τι μπορεί να περιμένει κάποιος όσο αφορά το Gameplay του παιχνιδιού. Το παιχνίδι εξιστορείται σαν παραμύθι την δεύτερη περιπέτεια των τριών ηρώων, του γενναίου και δίκαιου Ιππότη Pontius, του αγαθού και φιλήσυχου Μάγου Amadeus και της περιπετειώδους τυχοδιώκτριας Zoya, στη προσπάθεια τους να σώσουν το βασίλειο, όταν το μαγικό artifact Trine τους συγκέντρωσε και πάλι.
Το σενάριο είναι πολύ καλογραμμένο για platform παιχνίδι και πάρα την ελαφρώς κλισέ ιστορία σε απορροφά αμέσως. Σε αυτό βοηθάει η καλοδουλεμένη και η απίστευτα ατμοσφαιρική παρουσίαση του παιχνιδιού που σε κάνει να πιστεύεις ότι είσαι μαζί στους τρεις ήρωες καθώς εξελίσσεται η ιστορία. Η ιστορία μας διαβάζεται σαν παραμύθι από ένα βιβλίο από έναν αφηγητή κάθε φόρα που τελειώνει μια πίστα ή οι ήρωες συναντάνε κάτι σημαντικό. Υπάρχουν αρκετοί διάλογοι μεταξύ των τριών ηρώων με μια δόση καλόγουστου χιούμορ και όπως προχωράμε συναντάμε διάφορα ποιήματα και ζωγραφιές (κυρίως Fantasy artwork του παιχνιδιού). Προσωπικά πολλές φορές όταν σταματούσα το παιχνίδι λόγω άλλων υποχρεώσεων, δυσανασχετούσα γιατί ήθελα να δω τι άλλο θα συναντήσουν οι ήρωες και πως θα εξελιχθεί η ιστορία.
Πάμε σε πιο τεχνικά θέματα τώρα. όσο αφορα τις επιλογές και ρυθμίσεις που μπορεί να κάνει ο παιχτης πριν ξεκινήσει να παίζει είναι αρκετές με πραγματικά όσες επιλογές χρειάζεται. Μπορεί να ρυθμίσει την ποιότητα γραφικών (πρώτη φορά είδα 4 επιλογές anti-aliasing se 2d sidescroller!), έχει ρυθμίσεις οπτικών εφέ (φωτεινότητα κτλ), ήχου και μικροφώνου, ρυθμίσεις για Lan και τέλος για υπότιτλους και επιλογή γλωσσάς, μμμμ fantasy game σε ρωσικά ακούγεται..ενδιαφέρον! Και όμως από περιέργεια δοκίμασα τις άλλες γλώσσες εκτός των αγγλικών και ενώ περίμενα να ρίξω πολύ γέλιο έμεινα έκπληκτος από αυτό που άκουγα: καθαρές φωνές με στόμφο και ομαλή ομιλία που διατηρούσε την ατμόσφαιρα. Καμία σχέση με τα πολύ αστεία αποτελέσματα σε άλλα games. Ένα ακόμα στοιχείο που μαρτυρά το πόσο προσοχή έδωσαν οι δημιουργοί στη κατασκευή του παιχνιδιού.
Θα ξεκινήσω από τα γραφικά παρόλο που ήθελα να γράψω πρώτα για το gameplay. Και αυτό γιατί πριν καν ξεκινήσεις να παίζεις, ήδη απο το μενού επιλογών το παιχνίδι σε προϊδεάζει για το τι πρόκειται να επακολουθήσει όσο αφορά το οπτικό κομμάτι. Το περιβάλλον παρόλο που πρόκειται για παιχνίδι με δράση στις δυο διαστάσεις έχει εξ’ ολοκλήρου τρισδιάστατα γραφικά υψηλής ποιότητας. Δεν είναι μόνο όμως η ποιότητα των textures και των πολυγώνων (που δε θα δείτε ποτέ κανένα) αλλά ο απίστευτος φωτισμός και οι συνδυασμοί χρωμάτων που κάνουν το φανταστικό κόσμο του Trine 2 σχεδόν να ζωντανεύει.
Είναι τόσο ωραία απεικονισμένα και εμπνευσμένα τα τοπία και τοποθεσίες που σε κάνει να πιστεύεις ότι πριν φτιάξουν τα επίπεδα του παιχνιδιού, καλλιτέχνες έφτιαξαν ολόκληρες τις πίστες όπως τις φαντάζονταν σε artwork και μετά τις υλοποίησαν με υπολογιστή. Ένα ακόμα συν, στο οπτικό κομμάτι είναι ότι οι πίστες δεν επαναλαμβάνονται σε χρώματα γενικά με αποτέλεσμα ο παίκτης να βομβαρδίζεται από πολύ ωραίες άλλα και διαφορετικές εικόνες μόνιμα. Οι κινήσεις των χαρακτήρων είναι πολύ όμορφα σχεδιασμένες, τα physics είναι πολύ προσεγμένα. Μια ιδέα για την επιμέλεια που έχει δοθεί θα σας δώσει το εξής γεγονός: ο Knight έχει πιο πολλά animation για το χτύπημα με το σπαθί από ότι σε hack ‘n slash games. Σε γενικές γραμμές τα γραφικά είναι τόσο υψηλής ποιότητας που άνετα άλλα είδη παιχνιδιών που βασίζονται πολύ περισσότερο στο οπτικό κομμάτι, θα έπρεπε να είχαν φτιαχτεί με αυτή τη μηχανή γραφικών.
Όσο άφορα τον ήχο και αυτός κυμαίνεται στην ποιότητα που χαρακτηρίζει το παιχνίδι. Ειναι προσεγμένος με πολλά sountrack τα οποία δένουν πολύ όμορφα με τον fantasy κόσμο οπού εξελίσσεται το παιχνίδι, είναι ατμοσφαιρικά και ευτυχώς δεν κουράζουν, γιατί λόγω της φύσης του gameplay ήταν πολύ επικίνδυνο. Φανταστείτε να θέλετε να λύσετε ένα γρίφο που σας παιδεύει κάνα δεκάλεπτο, απαιτεί την ακρίβεια ενός κλασσικού platform (πήδα από την άκρη του γκρεμού ανάμεσα από τις φωτιές πάνω από τον λάκκο με το οξύ κτλ κτλ) και να ακούτε κάτι το οποίο είναι επαναλαμβανόμενο και εκνευριστικό.. Όχι στο Trine 2 ευτυχώς, τουλάχιστον για μένα. Πέρα από τα soundtrack και ο υπόλοιπος ήχος κρατάει το πήχη ψηλά. Δεν βρήκα ούτε ένα ηχητικό εφέ που να ακούγεται χαζό, δεν υπάρχει καμία πράξη που να μη συνοδεύεται από το αντίστοιχο ήχο και όλα αυτά δένουν μαζί με τους ambient ήχους του περιβάλλοντος για να προσφέρουν ένα ηχητικό πακέτο αντάξιο του οπτικού.
Τέλος η καρδία του κάθε παιχνιδιού και πολύ περισσότερο ενός 2D sidescroller αυτή την εποχή, το gameplay. Ω ναι.. η προσοχή που έδωσαν οι δημιουργοί στα γραφικά, στον ήχο και την παρουσίαση δεν τους εξαντλήθηκε πριν φτάσουν στο gameplay. Ίσα ίσα είναι ευχάριστο, διασκεδαστικό με καινοτομίες και νέες ιδέες, κρατάει όλα τα ωραία χαρακτηριστικά των δισδιάστατων games της δεκαετίας του 90 και απευθύνεται σε gamers όλων των κατηγοριών και ηλικιών. Η γενική ιδέα είναι ότι ελέγχετε τους τρεις ήρωες και για να προχωρήσετε την εκάστοτε πίστα λύνετε γρίφους με τακτά διαλείμματα σφαγής και κατακρεούργησης των εχθρικών goblin, για να χαλαρώσει το μυαλό σας ευχάριστα πριν τον επόμενο γρίφο. Κάθε ήρωας έχει τις δικές του ικανότητες που χρησιμοποιεί ο παίχτης για να νικήσει τα τέρατα και να λύσει τους γρίφους που συνάντα. Άκρως διασκεδαστικό είναι το γεγονός ότι κάθε γρίφος έχει πολλές παραπάνω από μία λύσεις, όπως και κάθε τέρας έχει πάνω από έναν τρόπο να το αντιμετωπίσετε.
Στο single player αλλάζετε ήρωα με το πάτημα ενός κουμπιού ενώ στο multiplayer ειτε μεσώ ιτερνετ είτε σε LAN μπορούν να παίξουν μέχρι 3 ατομα χειριζόμενος ο καθένας έναν ήρωα. Η multiplayer επιλογή εμπλουτίζει απίστευτα to gameplay αλλά και to replayability, καθώς με τους τρεις ή δύο ήρωες ταυτόχρονα στην οθόνη οι γρίφοι αλλά και η μάχη γίνονται ακόμα πιο διασκεδαστικά αλλά και διαφορετικά, αφού πλέον αλλάζει ο τρόπος επίλυσης των γρίφων άλλα και οι τακτικές μάχης σας. Υπόψιν ο ιππότης έχει τη δυνατότητα να μπλοκάρει χτυπήματα, να κάνει το κλασσικό charge και να πετάει το σφυρί του, ο μάγος χρησιμοποιεί τηλεκίνιση όπως ένας Jedi για να κινεί αντικείμενα ή αντιπάλους και τέλος η Zoya κατέχει φλεγόμενα και παγωμένα βέλη, ένα γάντζο που χρησιμοποιεί αλά Spiderman και ένα κλασσικό invisibility-stealth. Μπορείτε να φανταστείτε την ποικιλία στο τρόπο εξόντωσης των αντιπάλων, πόσο μάλλον και με τους 3 ήρωες στην οθόνη.
Βεβαία δεν ξεκινάτε με όλες τις ικανότητες αλλά έχετε ένα skill tree στο οποίο ξοδεύετε τους πόντους εμπειρίας που κερδίζετε λύνοντας γρίφους. Να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχει κουραστικούς γρίφους του στυλ πάω 2 χιλιόμετρα πίσω γιατί ο μοχλός που κατάφερα να φτάσω ανοίγει ένα σεντούκι στην αρχή της πίστας που έφαγα 3 ώρες άσκοπα να προσπαθώ να ανοίξω. Αντίθετα έχει έξυπνους γρίφους, που κάθε φορά που λύνεις κάτι που σε δυσκόλεψε δεν σκέπτεσαι το κλασσικό “άντε ρε αυτή τη χαζομάρα έπρεπε να κάνω… έλεος” άλλα συνήθως κάτι του στυλ “πωωώ τι έκανα ο .. άτιμος, σίγουρα έχω γονίδια του Πυθαγόρα η του Αριστοτέλη”. Επίσης όπως και τα γραφικά οι γρίφοι και οι δοκιμασίες που αντιμετωπίζει ο παίχτης δεν είναι επαναλαμβανόμενοι και μονότονοι. Με κάποιο μαγικό τρόπο οι σχεδιαστές κατάφεραν σε κάθε νέο κομμάτι του παιχνιδιού να συναντάς και κάποιο καινούριο πρόβλημα. Κάτι που μου άρεσε πολύ στο game είναι ότι προσπαθεί να προσφέρει καθαρή διασκέδαση και δεν έχει ούτε 1% αγγαρεία. Προσωπικά πιστεύω ότι τα παιχνίδια τα τελευταία χρόνια έχουν πολύ μεγάλο ποσοστό αγγαρείας και το Trine 2 με χαροποίησε ιδιαίτερα σε αυτό. Καθαρή διασκέδαση. GAME!
Είναι πολύ δύσκολο να βρεις αρνητικά στοιχεία σε ένα παιχνίδι που όσο το παρατηρείς βλέπεις την προσοχή στη λεπτομέρεια που έχει δοθεί. Για την τιμή των όπλων θα αναφέρω τα αρνητικά που εντόπισα η μάλλον προσπάθησα να εντοπίσω. Ελάχιστες φορές νομίζεις ότι τα physics του παιχνιδιού λειτουργούν υπερβολικά υπέρ του παίκτη.. αν αυτό μπορεί να ειπωθεί για τον κόσμο των videogames όπου το μέσο άλμα ενός ήρωα είναι 3 φορές το ύψος του. Ενά mini-αρνητικό είναι ότι μερικές κινήσεις της Zoya στο γάντζο είναι αφύσικες. Το προσέχει κανείς αρκετά, γιατί είναι το μόνο πράγμα στο παιχνίδι που δείχνει αφύσικο και ότι ίσως να μπορούσε να βελτιωθεί. Προφανώς αυτά δεν επηρεάζουν την εμπειρία που σου προσφέρει το παιχνίδι.
Κάτι όμως που με ενόχλησε πραγματικά είναι ότι το παιχνίδι δεν είναι καθόλου punishing. Το να πεθάνεις ισούται με το δε τρέχει τίποτα. Καταλαβαίνω πως το γεγονός, ότι στα παλιά platform αν πέθαινες στον τελευταίο αρχηγό, έπρεπε να παίξεις τρεις ώρες ξανά, περνώντας τα πάνδεινα, άγγιζε τα όρια του μαζοχισμού και δεν είναι για όλους τους παίχτες, αλλά το να χάνεις στο boss και όταν ξεκινάς ξανά τη μάχη του να το συναντάς με χαμένη την ενεργεία όπως το είχες αφήσει, ή το ότι τα τέρατα δεν κάνουν reset αν πεθάνεις πριν φτάσεις στο επόμενο checkpoint χαλάει τη διασκέδαση…αυτά στη medium δυσκολία μάχης, για το hard επιφυλάσσομαι (άλλα και ελπίζω) να μην ισχύουν. Τέλος είναι σχετικά μικρό game ή για να το θέσω καλύτερα είναι τόσο ευχάριστο και εθιστικό οπού τα αρχικά επίπεδα δεν επαρκούν. Ευτυχώς η τωρινή έκδοση του Trine 2 περιλαμβάνει ένα δεύτερο campain ίδιου μήκους με το αρχικό και με ένα extra secret level.
Συνοπτικά λοιπόν το Trine 2 είναι ένα ατμοσφαιρικό παιχνίδι με παραδειγματικά γραφικά για το είδος, με ποιοτικό ήχο που προσδίδει τα μέγιστα στην ατμόσφαιρα, με αυθεντικό gameplay εμπλουτισμένο με πολλές νέες και ωραίες ιδέες, με ένα σεβαστό βαθμό replayability για το είδος του λόγω και του multiplayer αλλά και του γεγονότος ότι έχει πολλούς τρόπους επίλυσης των γρίφων και αντιμετώπισης των εχθρών. Το Trine 2 δεν είναι το game όπου το χαρακτηρίζεις ενδιαφέρον με ωραία στοιχεία αλλά.. Το Trine 2 είναι ακριβώς αυτό που περιγράφεις όταν λες: Πολύ καλό παιχνίδι δουλεμένο και προσεγμένο στις λεπτομέρειες, αν σου αρέσει το είδος πρέπει οπωσδήποτε να το δοκιμάσεις.
Επίσημη σελίδα Trine 2 , Επίσημη σελίδα της Frozenbyte.