Μια σημαντική ερώτηση για έναν gamer είναι, πόσο καιρό παίζει games; Σημαντική γιατί, ανάλογα με τον χρόνο που έχει ασχοληθεί ο καθένας μας, έχει σχηματίσει μια ταυτότητα. Οι χαρακτήρες, οι κόσμοι, η μουσική, τα boss fights και πολλά άλλα. Όλα επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπει και αγαπάει ο καθένας μας την gaming βιομηχανία. Όμως τα τελευταία χρόνια κάτι έχει αλλάξει. Πάντα υπήρχαν τα games, τα οποία ήταν πιο σοβαρά κι έδιναν περισσότερη προσοχή στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Πολλοί χαρακτήρες γενικότερα, έχουν ωριμάσει. Ας δούμε 2 τρανταχτά παραδείγματα των τελευταίων ετών.
Nathan Drake
Ο χαρακτήρας της σειράς Uncharted, στα πρώτα κεφάλαια του franchise ήταν απλά ένας χαρούμενος κυνηγός θησαυρών. Μετά τις εκρήξεις κτηρίων, τις μάχες με τα ελικόπτερα και τους ασταμάτητους πυροβολισμούς, πήγαινε σπίτι, γέμιζε ενέργεια κι έψαχνε τον επόμενο θησαυρό. Μετά τον βλέπουμε στο Uncharted 4, μεγάλο σε ηλικία πλέον, παντρεμένο και με σταθερή δουλειά, να σκέφτεται πως θα πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ. Αργότερα όμως, συμμετέχει σε ακόμα ένα κυνήγι θησαυρού, αλλά τον βλέπουμε να σκέφτεται τις συνέπειες. Σε αντίθεση με τα 3 υπόλοιπα games της σειράς όπου το μόνο πράγμα που ζητούσε ήταν η αδρεναλίνη, χωρίς κάποια άλλη έγνοια και δέσμευση να τον κρατάει πίσω. Κάτι που σημαίνει ότι έχει πλέον ωριμάσει.
Kratos
Μετά βλέπουμε τον Kratos, όπου μέχρι πριν το τελευταίο game της σειράς, ήταν ένας μονοδιάστατος χαρακτήρας, που το μόνο που κυνηγούσε ήταν η εκδίκηση. Σκότωνε ότι έβρισκε στο δρόμο, του χωρίς να σκέφτεται τις πράξεις του ούτε δευτερόλεπτο. Όμως, όταν τελειώνει το ταξίδι της εκδίκησης, τον βλέπουμε να έχει απομονωθεί σε μια χώρα μακριά από θεούς και τιτάνες ή έτσι νομίζει. Αποχαιρετά μια γυναίκα, για την οποία φαίνεται ότι νοιαζόταν βαθιά, με την οποία απέκτησε έναν γιο. Υπάρχει όμως ακόμα θυμός μέσα στον Kratos, τον οποίο πλέον χρησιμοποιεί για να διδάξει και να βοηθήσει τον γιο του. Μετά από τόσο καιρό πάλης με θεούς και τιτάνες, βλέπουμε τον πρωταγωνιστή να αναρωτιέται αν είναι απλά ένας ψυχοπαθής δολοφόνος. Αν άξιζαν αυτά που είχε κάνει στο παρελθόν. Αν μπορεί να αγαπήσει και να δεθεί πραγματικά με τον γιο του.
Συμπέρασμα
Το σημαντικό εδώ είναι ότι μόνο τα games θα μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο. Να παίξουν με τα συναισθήματα του παίκτη, ο οποίος έχει γνωρίσει καλά έναν χαρακτήρα, πολλές φορές απλοϊκά γραμμένος, γιατί είναι απλά ένα game. Μετά όμως, όπως στις 2 παραπάνω περιπτώσεις, έρχεται ο developer κι αλλάζει τα πράγματα. Προσθέτει συνείδηση, ενοχές, ωριμότητα και ξαφνικά δεν έχεις να κάνεις με έναν video game character, αλλά με έναν αληθινό άνθρωπο. Απλά σκεφτείτε, πόσες εταιρίες θα μπορούσαν να κάνουν κάτι παρόμοιο και να ξαναφέρουν στην ζωή παλιά franchise, με έναν ανανεωμένο αέρα.
Η gaming βιομηχανία, φαίνεται να οδεύει σε έναν πολύ ενδιαφέρον δρόμο τα τελευταία χρόνια.
Συμφωνείτε;
Γράψτε μας στα σχόλια!