Το Papers, Please αποτελεί ένα διαμάντι ανάμεσα στα indie games τόσο βάση της φιλοσοφίας του όσο και λόγο του gameplay του. Παρόλο που σε όποιον το πρωταρχίσει μπορεί να φανεί ένα απλό και επαναλαμβανόμενο gameplay, όποιος ασχοληθεί μαζί του έστω και 10’ παραπάνω καταλαβαίνει πόσο βάθος και πολυπλοκότητα έχει.
ΣΕΝΑΡΙΟ
Το σενάριο του παιχνιδιού είναι απλό. Είσαι ένας υπάλληλος στα σύνορα της Arstotzka και ελέγχεις τα χαρτιά των μεταναστών που θέλουν να τα περάσουν. Κατά την διάρκεια της δουλειάς αυτής συμβαίνουν διάφορα αναπάντεχα όπως τρομοκράτες με φονικές επιθέσεις, μυστικές οργανώσεις που σου προσφέρουν να συνεργαστείς, φακελάκια και άλλα. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι πως το παιχνίδι σε τραβάει με την αληθοφάνεια του και πραγματικά νιώθεις πως όντως κάνεις ρεαλιστικό και πολύ αυστηρό έλεγχο. Πρέπει κάποιος να παίξει για να το καταλάβει.
ΗΧΟΣ ΚΑΙ ΓΡΑΦΙΚΑ
Σε αυτό το review αυτά τα δύο πάνε μαζί για το λόγο ότι μιλάμε για ένα indie παιχνίδι. Ο ήχος είναι βασικός σε στυλ παλιού game που παίζαμε στα NES αλλά το αίσθημα που σου βγάζει είναι πραγματικά μοναδικό. Σε κάνει να νιώθεις πως όντως έχεις να κάνεις με μετανάστες οικονομικούς, πολιτικούς, διανοούμενους. Πραγματικά είναι μοναδική αίσθηση που σου αφήνει αυτός ο ήχος. Έχει μια λαμπρότητα αλλά και μια αυστηρότητα και μου θυμίζει πάρα πολύ Ρωσία και στρατιωτικό καθεστώς. Κάτι που δεν απέχει πολύ από αυτό που παρουσιάζει το παιχνίδι.
Τα γραφικά από την άλλη είναι μέτρια. Και πάλι θυμίζουν κάτι από παλιές κονσόλες που όλα ήταν απλά και λιτά. Εδώ όμως έχει γίνει ένα μικρό λαθάκι που θα αναλύσω παρακάτω. Η οθόνη χωρίζεται σε τρία μέρη. Το πάνω μέρος είναι ο “χάρτης”, ας πούμε. Εκεί βλέπουμε την σειρά των μεταναστών, τους φύλακες, τα σύνορα και πιο πίσω τον δρόμο. Το κάτω αριστερό μέρος είναι το First Person κομμάτι του παιχνιδιού. Είναι ο θάλαμος που μπαίνουν οι άνθρωποι για να παραδώσουν τα χαρτιά τους. Εκεί πρέπει αν ελέγχουμε αν το ύψος τους και το βάρος τους ταιριάζει με αυτό της ταυτότητας ή όχι. Εκεί είναι το γραφείο που όλα τα χαρτιά παραδίδονται πριν τα κάνουμε drag and drop στην τελευταία οθόνη. Κάτω δεξιά λοιπόν είναι η οθόνη που βλέπουμε τις λεπτομέρειες των χαρτιών. Είτε πρόκειται για ταυτότητα, διαβατήριο ή οποιοδήποτε άλλο χαρτί πρέπει να το σύρουμε από το γραφείο εκεί ώστε να “ανοίξει” και να δούμε τα λοιπά στοιχεία. Μοναδικό μειονέκτημα των γραφικών του είναι πως λόγο του στυλ της απεικόνισής τους είναι, σε αρκετές περιπτώσεις, δύσκολο να ξεχωρίσεις τις λεπτομέρειες που χρειάζεσαι ώστε να φτάσεις σε μια τελική απόφαση απόρριψης ή όχι του πολίτη που θέλει να περάσει τα σύνορα. Πέρα από αυτό όμως δουλεύουν τέλεια.
GAMEPLAY
Το σημείο στο οποίο το Papers, Please δίνει ρέστα είναι το gameplay. Μπορεί ο ήχος να μην είναι φοβερός, τα γραφικά να μην είναι εντυπωσιακά, το concept να μοιάζει βαρετό και πως μπάζει νερά αλλά με την πρώτη κιόλας ενασχόληση με το παιχνίδι όλα ξεχνιούνται και δεν έχουν σημασία. Είσαι ένας ελεγκτής και πρέπει να κάνεις σωστά τη δουλειά σου. Όταν ένας πολίτης μπει μέσα στο κιόσκι σου δίνει τα χαρτιά του. Δουλειά σου είναι να τα ανοίξεις, να παρατηρήσεις τις λεπτομέρειες πχ. να δεις αν η χρονολογία λήξης του διαβατηρίου είναι σωστή ή αν το όνομα της ταυτότητας ταιριάζει με αυτό του διαβατηρίου ή αν η φωτογραφία ταιριάζει με το άτομο που μπήκε για έλεγχο. Σε περίπτωση που κάτι δεν ταιριάζει και αφού διασταυρωθούν τα στοιχεία πρέπει να κάνουμε interrogate τον πολίτη. Σε περίπτωση που η απάντησή του δεν είναι επαρκής μπορούμε είτε να διατάξουμε κράτηση είτε απλά να απορρίψουμε τα χαρτιά. Αφού τελειώσεις τη δουλειά, έχεις έξοδα, μια οικογένεια που πρέπει να συντηρήσεις. Μετά λοιπόν από την κάθε μέρα (σε μέρες χωρίζεται η κάθε “αποστολή”) μπαίνουμε σε μια άλλη οθόνη που κάνουμε μια μικρή διαχείριση των οικονομικών μας. Έχουμε λοιπόν τα έσοδα, τα χρήματα που έχουμε αποθηκεύσει, τα έξοδα για φαγητό, θέρμανση, ενοίκιο και διάφορα άλλα πάγια έξοδα/έσοδα που είναι από events που συναντάμε κατά την διάρκεια του παιχνιδιού. Στο ίδιο μοτίβο συνεχίζεται όλο το παιχνίδι. Υπάρχουν βέβαια κάποια upgrades που μπορούμε να κάνουμε στο θάλαμο αλλά είναι περισσότερο key binds παρά πραγματικά updates πχ. να φαίνονται οι ενότητες στο βιβλίο με τους κανόνες σαν σελιδοδείκτες αντί να πρέπει να γυρίσεις στην αρχική σελίδα ώστε να μεταφερθείς σε μια άλλη ενότητα πιο γρήγορα.
ΓΕΝΙΚΑ
Το Papers, Please είναι ένα λαμπρό παράδειγμα του πως μπορείς να πάρεις ένα βαρετό concept και να το μετατρέψεις σε κάτι αξιομνημόνευτο. Είναι ένα παράδειγμα παιχνιδιού που οποιοδήποτε review δεν μπορεί να μεταδώσει στον αναγνώστη την αίσθηση του παιχνιδιού και αυτού που το παίζει.
Για τα 10 ευρώ που κοστίζει το παιχνίδι, δεν αγοράζετε το replay value που έχει αλλά το αίσθημα που θα σας αφήσει.